Ik was met een groep mensen op Malta. Ik zorgde ervoor dat iedereen goed op zijn plek zat in het vliegtuig. Ik moest mijn eigen spullen nog ophalen en dan zou ik ook in het vliegtuig gaan zitten. Maar ik mocht van de steward mijn eigen spullen niet meer ophalen, en ik moest uit het vliegtuig. Dat vond ik niet eerlijk. Want ik had meer tijd nodig gehad om de anderen te helpen, terwijl ik daartoe niet verplicht was, maar dat deed ik om sociale beweegredenen. En nu trok ik zelf aan het kortste eind! Het leek mij niet zo'n ramp dat mijn spullen niet mee gingen. Een beambte regelde uiteindelijk dat ik toch gewoon mee kon. Hoe zou ik anders thuiskomen?
Tegeltjes met 'eternity'-teken, steeds ander motief, zoals het boekje met de motieven van tegeltjes in verschillende kleuren, steeds het eternity-teken makend in golvende bewegingen, het leven symboliserend.
Wond op bovenarm, 'gat', stuk huid als klepje en omgekeerd, dus de huid tegen de binnenbekleding van de arm, bezaaid met een gele hooibaal, mais en broccoli.
Een oud-dorpsgenoot zag mij als juf bij de ingang van de school staan. Ik droeg half een dekbed bij mij met het dekbedhoes van de sterrenhemel, dat vond ik zelf wel raar. Hij reed stoer met zijn vrouw in een sjieke auto.
Ik was met het vliegtuig. We maakten een tussenlanding in een land in Afrika. Er was een voorstelling van Afrikaanse mannen. Ze stonden op elkaar, zoals je flessen op elkaar zet op de kermis, om deze om te gooien met een bal, ze vormden met elkaar een donkere driehoek, het was een prachtige voorstelling, ze droegen donkergroene kostuums, deze stonden hen prachtig, het waren hele lieve mannen, engelen eigenlijk, heel blij werd ik ervan, maar het was slechts een tussenlanding, we gingen weer verder, helaas, maar ook goed. Het was bloedheet in de brandende zon.
Er was een kind van een jaar of 6 of 8. Hij was niet als baby in de wereld gekomen. Ineens was hij er, op deze leeftijd. Hij was geen baby geweest. Ik vond dat heel apart. Het was een wonderkind. Alles komt en gaat. Panta Rhei. Alles stroomt. Niets blijft. Het is af en toe niet bij te houden, maar het devies is om gewoon maar mee te doen. Het is best spannend, maar je moet er gewoon in springen en niet teveel nadenken.
Kinderen in hokjes, namelijk honingraat. Dan kwam er weer een hokje. Dan ging er weer een hokje. Als er een hokje ging, dan betekende dat de overgang naar een nieuwe school, nieuwe groep, nieuwe fase van het kind. Groei, ontwikkeling, rijping.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten