Barbie

In het ouderlijk huis van Hessel vind ik een bijzonder keukenapparaat: een elektrische sinaasappelpers (oud model, beetje jaren '50) mooi vormgegeven in wit, met op de zijkant twee inhammen, met hierin een peper- en zoutstel. De dopjes zijn wat afgesleten, maar het geheel ziet er bijzonder uit. Aanvankelijk wil ik het weg doen, en denk ik 'wat hebben we hier aan'. Maar al snel zie ik er toch de waarde van in, en houd ik het in bewaring.

In een ander fragment heb ik lol met mijn collega's, ofwel van de zorg, ofwel van het basisonderwijs. Het blijkt dat de naam van ons beroep veranderd is: in plaats van verpleegkundige/verzorgende IG heten we vanaf nu 'Barbie'. De hilariteit is groot, als we onszelf steeds 'Barbie' noemen.
Dit geldt dus ook voor de groepsleerkracht: ook zij heet voortaan 'Barbie'.
Er komt een collega in mantelpak (kleding jaren '50) en een hagelwitte bloese met colbert in gespikkeld wol in verschillende kleuren bruin (met bijbehorende rok).
Op haar borst draagt ze een briefje 'Barbie groep 4'.
Ze laat het gekscherend aan ons zien, met de borst naar voren, en kin op de borst.
We liggen allen in een deuk.

Wel voel ik me wat onwennig, en merk ik dat ik maar moeilijk kan wennen aan deze nieuwe situatie.