Hier weer een greep uit een aantal droomfragmenten in de afgelopen weken:
Kerstboom
In de voorkamer van het ouderlijk huis zit Amber in haar roze pyama. Ze is een jaar of 7-8.
Het is een beetje volgebouwd met speelgoed en planten. Het doet denken aan het verhaal dat mijn moeder vertelde: dat ik als kind alle plantjes op de eettafel had gezet, omdat dat 'er zo gezellig uit zag'. Wellicht heeft Amber dit ook gedaan, in de droom. Ze is - als gewoonlijk - lekker bezig in haar eigen artistieke belevingswereld. In de flow, zogezegd.
Amber kijkt met grote ogen in de camera, maar je ziet dat ze eigenlijk in gedachten is, met 1001 dingen bezig, zoals ik dat ook doorgaans ben. Het doet denken aan een foto van Amber, van vroeger.
Ik maak deze foto 'voor Facebook'. 'Voor het plaatje' denk ik, specifiek denkend aan mijn moeder.
Amber zit vlak naast de kerstboom, die pompeus is opgetooid (mijns inziens te pompeus, ik zou het zelf veel eenvoudiger doen). Vlak daarnaast staat een palmachtige plant, met zijtakken die haaks op de hooftak staan, in een soort mild groen.
Zo'n week na deze droom zie ik diezelfde plant in de huiskamer van de tante van Hessel.
Tocht
Hessel en ik ondernemen een tocht door Noord-Nederland. Het is een thema dat erg vaak terugkeert in mijn dromen: de tocht gaat via kronkelwegen en nooit rechtstreeks, en op veel onverharde wegen / ruig gebied, dus lang nog niet geciviliseerd, zo ongeveer eind 19e / begin 20e eeuw. Hoewel onhandiger dan in de huidige tijd (want omslachtiger) is dit veel meer mijn 'natural habitat', en door dit te ervaren merk ik, dat ik in de geciviliseerde en volgebouwde wereld geneigd ben de draad / het overzicht kwijt te raken, vooral als ik niet weet wat het doel van de bebouwing is (bijvoorbeeld het gebouw van de Rabobank in Groningen: waarom zo groots en pompeus, en hierdoor weer te weinig geld voor de zorg..........dit verhaal klopt dan voor mijn gevoel niet, en dat brengt onrust). Wat ook zo fijn is van deze wegen van vroeger: alles is nog in harmonie met de natuur, je treft er geen woningen of gebouwen aan waarvan je denkt 'dit past niet'. Als iets niet past, dan brengt mij dit onrust. Ik heb liever dat het past, ook al is het dan misschien omslachtig en kost het meer werk, dan dat ik steeds achter de feiten aan loopt). Kenmerkend aan mijn dromen over 'de oude route' is, dat ik van begin tot eind meteen het overzicht heb, ook al is het gebied nog zo ruig, dat ik de hobbels, bobbels, kronkels als mijn broekzak ken, dat ik weet waar het licht en donker is, en daarop kan inspelen. Het speelt zich steeds af in nachtelijke landschappen maar dat geeft niet: het uitzicht op het glooiende landschap met hier een daar een lichtje (ook gekleurde lichtjes) geeft rust. Het is er zwoel en zomers weer bij.
Deze keer reis ik met Hessel naar het noordelijkste puntje van Nederland (dat is onze opdracht), en ook komen we in gebieden die nu water/waddenzee zijn, maar wat vroeger wel land was. We komen dus nog veel noordelijker dan in deze tegenwoordige tijd zou kunnen, en dat is in de droom een gunstig teken, want het schijnt: hoe noordelijker, hoe spiritueler, hoe dichterbij God / je kern.
Vrienden bieden aan te logeren en ik wijs het aanbod af, maar met aandringen van Hessel ga ik er toch op in en vind ik het wel zo prettig, na zo'n lange tocht. De vriend gaat met mij mee het dorp in.
Het is ergens bij Bad Nieuweschans. Ik schijn het meteen te herkennen en word hier blij van, zie een kroeg waar ik eerder was geweest met een collega. Hij geeft mij een schouderklopje als bevestiging dat de lange toch nu achter mij ligt, en dat ik mag genieten van hetgeen die tocht heeft opgeleverd.
Ik ben heel blij met het schouderklopje, ook al moet ik zelf nog erg aan het idee wennen, en kan ik het nog niet toelaten. Er is onrust, omdat ik Amber moest afmelden voor repetities van toneel, en ik mij bezwaard voel naar de mensen van toneel, die ik maar steeds niet kan bereiken. Hessel zegt dat het geen probleem is, en dat er nu andere prioriteiten zijn. Ik kan mij hier echter niet aan overgeven.
Dan kom ik - geheel onverwacht - in de dorpskern één van de mensen van toneel tegen. Die persoon verblijft in een nostalgisch huis met veranda. Het is een gezellige, kleine dorpskern, waar dit huis het middelpunt is, en het is ook wel het café dat ik dus schijnbaar meerdere malen heb bezocht.
Deze dorpskern schijnt een spirituele plaats te zijn, ook al ziet het er heel gewoon uit, lopen er mensen rond die gewoon bezig zijn met hun dagelijkse dingen, ieder op zijn eigen manier.
Het doet ook wel denken aan de dorpspleintjes in cowboyfilms, met saloons, huifkar, paarden, enz.
Of zoals ik het mij voorstel uit de verhalen van Hermann Hesse.
Ik geef gauw door aan de persoon van het toneel, dat ik Amber moet afmelden. Ik vind het uniek dat ik toch mijn doel bereik, omdat dromen in het algemeen doorgaans vaak gekenmerkt worden door iets willen bereiken, en dat dat maar steeds niet lukt. Ik vind het best uitzonderlijk, dat er nu gewoon een goede afloop is. De persoon zegt namelijk dat het helemaal akkoord is, en dat Amber gewoon meer tijd nodig heeft, dat hij dat ook al zo begrepen had. Hessel had dus gelijk gehad.
Nu pas treedt de rust in. Ik ben toch blij dat ik deze persoon gesproken heb, en het afgecheckt heb.
Er wordt mij ingefluisterd dat dit mij een tree hoger brengt of zal brengen en dat ik het ook verdiend heb, aangezien het mij echt niet is komen aanwaaien (het is een resultaat van jarenlange arbeid).
Nu krijg ik de opdracht om naar Bad Nieuweschans te gaan (ik zit er vlakbij) en mij tegoed te doen aan de zoutbaden (hier hoef ik dus niet veel meer voor te doen, alleen maar gewoon lekker in die baden gaan zitten). Het zout werkt namelijk bevorderend voor verdere spirituele groei.
Het maakt de weg vrij, omdat het zuiverend werkt.
De sfeer is prettig, warm, vriendelijk en ook met humor.
Klompjes
Dit is niet een droomfragment, maar een samenloop van omstandigheden die het vermelden waard is.
Het gaat dus om een gewone, ware gebeurtenis.
We zijn op bezoek bij de tante en oom van Hessel. De tante vraagt naar de oude klompjes van pake, Hessels vader. Deze waren heel vroeger aanvankelijk voor haar bedoeld. We vinden het leuk om de klompjes aan haar cadeau te geven, als erfstuk. Ze horen bij haar. Tijdens het bezoek komen de klompjes steeds weer naar voren.
We staan op het punt om te vertrekken, en praten nog wat na in de voortuin.
Dan komen er buren van het echtpaar aangelopen. Zij hebben zojuist rode klompjes op de markt gekocht. Deze zijn bedoeld als kraamcadeau, voor een klein kindje.
Ik vertel dat Amber vroeger precies zulke rode klompjes had, en deze droeg met een blauwe overall.
En dat pake voor Hugo ook klompjes had gekocht, en dat hij teleurgesteld was dat de klompjes alweer zo gauw te klein waren. We rijden naar het ouderlijk huis van Hessel, om de laatste spullen uit het huis op te halen. Daar sla ik een map open, en zie ik de foto van vroeger van Amber, in blauwe overall, met de rode klompjes!!!
Kerstboom
In de voorkamer van het ouderlijk huis zit Amber in haar roze pyama. Ze is een jaar of 7-8.
Het is een beetje volgebouwd met speelgoed en planten. Het doet denken aan het verhaal dat mijn moeder vertelde: dat ik als kind alle plantjes op de eettafel had gezet, omdat dat 'er zo gezellig uit zag'. Wellicht heeft Amber dit ook gedaan, in de droom. Ze is - als gewoonlijk - lekker bezig in haar eigen artistieke belevingswereld. In de flow, zogezegd.
Amber kijkt met grote ogen in de camera, maar je ziet dat ze eigenlijk in gedachten is, met 1001 dingen bezig, zoals ik dat ook doorgaans ben. Het doet denken aan een foto van Amber, van vroeger.
Ik maak deze foto 'voor Facebook'. 'Voor het plaatje' denk ik, specifiek denkend aan mijn moeder.
Amber zit vlak naast de kerstboom, die pompeus is opgetooid (mijns inziens te pompeus, ik zou het zelf veel eenvoudiger doen). Vlak daarnaast staat een palmachtige plant, met zijtakken die haaks op de hooftak staan, in een soort mild groen.
Zo'n week na deze droom zie ik diezelfde plant in de huiskamer van de tante van Hessel.
Tocht
Hessel en ik ondernemen een tocht door Noord-Nederland. Het is een thema dat erg vaak terugkeert in mijn dromen: de tocht gaat via kronkelwegen en nooit rechtstreeks, en op veel onverharde wegen / ruig gebied, dus lang nog niet geciviliseerd, zo ongeveer eind 19e / begin 20e eeuw. Hoewel onhandiger dan in de huidige tijd (want omslachtiger) is dit veel meer mijn 'natural habitat', en door dit te ervaren merk ik, dat ik in de geciviliseerde en volgebouwde wereld geneigd ben de draad / het overzicht kwijt te raken, vooral als ik niet weet wat het doel van de bebouwing is (bijvoorbeeld het gebouw van de Rabobank in Groningen: waarom zo groots en pompeus, en hierdoor weer te weinig geld voor de zorg..........dit verhaal klopt dan voor mijn gevoel niet, en dat brengt onrust). Wat ook zo fijn is van deze wegen van vroeger: alles is nog in harmonie met de natuur, je treft er geen woningen of gebouwen aan waarvan je denkt 'dit past niet'. Als iets niet past, dan brengt mij dit onrust. Ik heb liever dat het past, ook al is het dan misschien omslachtig en kost het meer werk, dan dat ik steeds achter de feiten aan loopt). Kenmerkend aan mijn dromen over 'de oude route' is, dat ik van begin tot eind meteen het overzicht heb, ook al is het gebied nog zo ruig, dat ik de hobbels, bobbels, kronkels als mijn broekzak ken, dat ik weet waar het licht en donker is, en daarop kan inspelen. Het speelt zich steeds af in nachtelijke landschappen maar dat geeft niet: het uitzicht op het glooiende landschap met hier een daar een lichtje (ook gekleurde lichtjes) geeft rust. Het is er zwoel en zomers weer bij.
Deze keer reis ik met Hessel naar het noordelijkste puntje van Nederland (dat is onze opdracht), en ook komen we in gebieden die nu water/waddenzee zijn, maar wat vroeger wel land was. We komen dus nog veel noordelijker dan in deze tegenwoordige tijd zou kunnen, en dat is in de droom een gunstig teken, want het schijnt: hoe noordelijker, hoe spiritueler, hoe dichterbij God / je kern.
Vrienden bieden aan te logeren en ik wijs het aanbod af, maar met aandringen van Hessel ga ik er toch op in en vind ik het wel zo prettig, na zo'n lange tocht. De vriend gaat met mij mee het dorp in.
Het is ergens bij Bad Nieuweschans. Ik schijn het meteen te herkennen en word hier blij van, zie een kroeg waar ik eerder was geweest met een collega. Hij geeft mij een schouderklopje als bevestiging dat de lange toch nu achter mij ligt, en dat ik mag genieten van hetgeen die tocht heeft opgeleverd.
Ik ben heel blij met het schouderklopje, ook al moet ik zelf nog erg aan het idee wennen, en kan ik het nog niet toelaten. Er is onrust, omdat ik Amber moest afmelden voor repetities van toneel, en ik mij bezwaard voel naar de mensen van toneel, die ik maar steeds niet kan bereiken. Hessel zegt dat het geen probleem is, en dat er nu andere prioriteiten zijn. Ik kan mij hier echter niet aan overgeven.
Dan kom ik - geheel onverwacht - in de dorpskern één van de mensen van toneel tegen. Die persoon verblijft in een nostalgisch huis met veranda. Het is een gezellige, kleine dorpskern, waar dit huis het middelpunt is, en het is ook wel het café dat ik dus schijnbaar meerdere malen heb bezocht.
Deze dorpskern schijnt een spirituele plaats te zijn, ook al ziet het er heel gewoon uit, lopen er mensen rond die gewoon bezig zijn met hun dagelijkse dingen, ieder op zijn eigen manier.
Het doet ook wel denken aan de dorpspleintjes in cowboyfilms, met saloons, huifkar, paarden, enz.
Of zoals ik het mij voorstel uit de verhalen van Hermann Hesse.
Ik geef gauw door aan de persoon van het toneel, dat ik Amber moet afmelden. Ik vind het uniek dat ik toch mijn doel bereik, omdat dromen in het algemeen doorgaans vaak gekenmerkt worden door iets willen bereiken, en dat dat maar steeds niet lukt. Ik vind het best uitzonderlijk, dat er nu gewoon een goede afloop is. De persoon zegt namelijk dat het helemaal akkoord is, en dat Amber gewoon meer tijd nodig heeft, dat hij dat ook al zo begrepen had. Hessel had dus gelijk gehad.
Nu pas treedt de rust in. Ik ben toch blij dat ik deze persoon gesproken heb, en het afgecheckt heb.
Er wordt mij ingefluisterd dat dit mij een tree hoger brengt of zal brengen en dat ik het ook verdiend heb, aangezien het mij echt niet is komen aanwaaien (het is een resultaat van jarenlange arbeid).
Nu krijg ik de opdracht om naar Bad Nieuweschans te gaan (ik zit er vlakbij) en mij tegoed te doen aan de zoutbaden (hier hoef ik dus niet veel meer voor te doen, alleen maar gewoon lekker in die baden gaan zitten). Het zout werkt namelijk bevorderend voor verdere spirituele groei.
Het maakt de weg vrij, omdat het zuiverend werkt.
De sfeer is prettig, warm, vriendelijk en ook met humor.
Klompjes
Dit is niet een droomfragment, maar een samenloop van omstandigheden die het vermelden waard is.
Het gaat dus om een gewone, ware gebeurtenis.
We zijn op bezoek bij de tante en oom van Hessel. De tante vraagt naar de oude klompjes van pake, Hessels vader. Deze waren heel vroeger aanvankelijk voor haar bedoeld. We vinden het leuk om de klompjes aan haar cadeau te geven, als erfstuk. Ze horen bij haar. Tijdens het bezoek komen de klompjes steeds weer naar voren.
We staan op het punt om te vertrekken, en praten nog wat na in de voortuin.
Dan komen er buren van het echtpaar aangelopen. Zij hebben zojuist rode klompjes op de markt gekocht. Deze zijn bedoeld als kraamcadeau, voor een klein kindje.
Ik vertel dat Amber vroeger precies zulke rode klompjes had, en deze droeg met een blauwe overall.
En dat pake voor Hugo ook klompjes had gekocht, en dat hij teleurgesteld was dat de klompjes alweer zo gauw te klein waren. We rijden naar het ouderlijk huis van Hessel, om de laatste spullen uit het huis op te halen. Daar sla ik een map open, en zie ik de foto van vroeger van Amber, in blauwe overall, met de rode klompjes!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten