Vriend

Het is een aparte droom, en ik kan de vinger er niet op leggen.
Er gebeuren ook vervelende dingen, maar die schijnen erbij te horen en anderen maken zich er niet druk om; ze lijken erg, maar in het verhaal zijn ze niet erg, en horen ze erbij. Zoals in een sprookje.
Daar gebeuren ook gruwelijke dingen, maar deze hebben een symbolische waarde.

Er is een vriend voor mij 'overgevlogen' uit Azië, waarschijnlijk China of Japan.
Dat op zich is al onwerkelijk, omdat ik die cultuur niet ken, en ook niet kan doorgronden.
Dit 'steeds niet weten waar je aan toe bent' keert elke keer terug gedurende de droom.
We hebben eigenlijk alleen virtueel contact, maar soms komt hij ook 'live' in mijn dagelijks leven, en dat is dan heel plotseling, als een soort slapstick ook wel, vooral heel komisch, maar voor mij ook onverwacht. Ik weet niet wat ik ermee aan moet, en neem het veel te serieus.

Voorbeeld: ik loop op straat, nietsvermoedend, ben bezig met mijn dagelijkse dingen.
In één keer ligt hij daar op de tramrails, en het valt me op dat hij nogal mollig van postuur is, maar dat past ook wel bij hem, en het is een hele lieverd. Ik denk nou ja, waarom ga je nou precies dáár liggen en ook op dit onverwachte moment, dat het helemaal niet uitkomt voor mij, en ook nog eens op een heel druk en gevaarlijk punt op straat (wellicht ergens in New York en dat het zich afspeelt in een speelfilm!?). Maar iedereen schijnt het gewoon te vinden. Hij trekt mij mee de straat op en dat vind ik helemaal niet leuk, de adrenaline schiet door mijn lijf, ik voel boosheid naar boven komen, maar deze wordt overspoeld door de slappe lach, omdat het zo komisch is en hij zo verschrikkelijk lief en grappig is. Kijkt hij mij met van die trouwe hondenogen aan van 'sorry hoor, ik kan er ook niets aan doen'. Wel, natuurlijk, maar hij weet precies hoe hij mij moet manipuleren en ik pik het nog ook!!

We komen bij een gevaarlijk water met modder, maar dat is ook wel de Hofvijver in Den Haag, en deze is veilig omringd met hekken en keurige bankjes. Niemand kan dus zien dat het gevaarlijk is en als een modderig moeras, maar ik weet wel beter. Ik moet ervoor zorgen dat mijn vriend er niet te dichtbij in de buurt komt. Hij is nu een kind, waar ik heel zorgvuldig op wil passen. Maar wat krijg je als je té zorgvuldig bent? Juist. Dan wordt het een te gespannen situatie. Hij glipt me er tussenuit, en ik had er geen grip op, had het ook onmogelijk kunnen voorkomen. Hij was een visje die zo omhoog sprong uit het water, of die tussen mijn vingers door glipte, omdat ie veel te glad was.

Ik ben me wezenloos geschrokken, voel het ook lijfelijk in de droom, mijn buik verstrakt helemaal, ik sta daar met mijn handen om mijn hoofd van oh oh wat nu wat nu. Hoe moet ik het zijn moeder vertellen? Zijn moeder is een vriendelijke jonge Japanse vrouw, klein van postuur, met van die hele kleine schoentjes, een vrouw met intens zachte ogen (alsof ik nog nooit van mijn leven zulke zachte ogen heb gezien) en een vrouw die altijd glimlacht, niet alleen voor de vorm, maar echt uit het hart. Het is een genot en ook een eer om bij deze vrouw in de buurt te mogen zijn; je hart maakt dan een sprongetje van geluk.

De vrouw komt zelf al naar mij toe.
De jongen zag bij de Hofvijver een groep militairen, die marcheerden, en hij is er tussen gaan staan.
Ze zegt dat dat helemaal niets met mij te maken had. Dat hij daar gewoon tussen hoort.
Dat het ook de bedoeling was, dat hij daar tussen ging staan.
Dat het juist niet goed was geweest, als ik hem hiervan had belet.
Poehee. Wat is mijn opluchting groot. Ik ben zo gelukkig met dit nieuws!
Besef nu pas hoe verantwoordelijk ik mij voor de jongen heb gevoeld, en voel de liefde voor de jongen door mijn lijf stromen (waarmee mijn buikspieren weer kunnen ontspannen!!!).
Tsjonge, wat voel ik mij blij!

Ik zie nu de militaire kolone als een groep foetussen.
De jongen zie ik ertussen, ook als foetus.
Hij hoort bij een tweeling.
In één keer is hij verdwenen.
Normaal gesproken zou ik hiervan geschrokken zijn.
Echter, met de uitleg van de moeder kijk ik dit tafereel met een tevreden oog toe.

Ik kan het eerst nog niet geloven, maar dan laat Hessel mij een nieuwsbericht uit de krant zien, met de nieuws over de verdwijning van de jongen. Nu moet ik het wel geloven........

Het gaat zoals het gaat........