Ik begeef mij op het strand tussen Monster en Kijkduin. Wellicht ter hoogte van het Schelpenstrand. Op dat gedeelte van het strand is de zee extreem wild. Het is er levensgevaarlijk, en het wordt zelfs afgeraden om je op het strand te begeven. Er is een harde, koude, gure wind, onvoorspelbaar, en in combinatie met kou ook gevaarlijk; je kunt je alle kanten op laten waaien en je dan niet verweren, omdat de kracht van de wind te sterk is. En door de extreme kou loop je snel kans, om ook nog eens te bevriezen. Het lijkt de Noordpool wel!
Gek genoeg trek ik mij daar niets van aan, ook omdat ik geen keuze heb. Ik zal er hoe dan ook doorheen moeten, en dat doe ik dan ook, denk er zo weinig mogelijk bij na, en ga gewoon, en dat blijkt een goede methode. Blijkbaar heb ik voldoende vertrouwen.
Zodra ik het gevaarlijke gebied betreed, verandert dit in een rustige, zonnige zee, op een warme, lome zomerdag, geen vuiltje in de lucht, mooi wit zand, meeuwen, wat dobberen in de zee, warmte, gemoedelijkheid, geluk, rust................de zee strekt zich uit over het hele strand, maar is niet gevaarlijk. Ik kan overal zwemmen en dobberen. Er zijn nog wel een paar mensen, maar niet zoveel, en niemand loopt mij in de weg.
Tegen de duinpan blijkt een vierkoppige jury te zitten, aan kleine tafeltjes. Het blijkt, dat zij mij al die tijd al geobserveerd hebben! Ik begroet hen, en zwem even naar hun toe. Ik draag een rood gestippelde bikini (witte stippen). Het is een vrolijke, zonnige zomerdag.
Hugo heeft een tekst geschreven, als opdracht van school. Hij heeft het met hulp van het internet gemaakt, met een antraciet achtergrond en gele letters. De tekst is op een A4, en is vergezeld van een portret van een jongeman in kostuum, een zwart wit foto van vroeger. Dit document biedt hem rechtstreeks toegang tot de wilde zee. Hij heeft dus helemaal niets te overwinnen. Bij hem volstaat het, dat hij het document inlevert, en daarna is de wilde zee op slag tot rust gekomen, en kan hij rustig doorlopen op het strand, niet gehinderd door wat dan ook.
Gek genoeg trek ik mij daar niets van aan, ook omdat ik geen keuze heb. Ik zal er hoe dan ook doorheen moeten, en dat doe ik dan ook, denk er zo weinig mogelijk bij na, en ga gewoon, en dat blijkt een goede methode. Blijkbaar heb ik voldoende vertrouwen.
Zodra ik het gevaarlijke gebied betreed, verandert dit in een rustige, zonnige zee, op een warme, lome zomerdag, geen vuiltje in de lucht, mooi wit zand, meeuwen, wat dobberen in de zee, warmte, gemoedelijkheid, geluk, rust................de zee strekt zich uit over het hele strand, maar is niet gevaarlijk. Ik kan overal zwemmen en dobberen. Er zijn nog wel een paar mensen, maar niet zoveel, en niemand loopt mij in de weg.
Tegen de duinpan blijkt een vierkoppige jury te zitten, aan kleine tafeltjes. Het blijkt, dat zij mij al die tijd al geobserveerd hebben! Ik begroet hen, en zwem even naar hun toe. Ik draag een rood gestippelde bikini (witte stippen). Het is een vrolijke, zonnige zomerdag.
Hugo heeft een tekst geschreven, als opdracht van school. Hij heeft het met hulp van het internet gemaakt, met een antraciet achtergrond en gele letters. De tekst is op een A4, en is vergezeld van een portret van een jongeman in kostuum, een zwart wit foto van vroeger. Dit document biedt hem rechtstreeks toegang tot de wilde zee. Hij heeft dus helemaal niets te overwinnen. Bij hem volstaat het, dat hij het document inlevert, en daarna is de wilde zee op slag tot rust gekomen, en kan hij rustig doorlopen op het strand, niet gehinderd door wat dan ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten