Ik liep op een boven-etage, zoals in de nieuwe Bakker Bart Emmen, maar ook wel zoals vroeger bij mijn vriendinnetje thuis. Ik liep met mijn ziel onder de arm, had het moeilijk. Er kwam een Chinese mevrouw naar mij toe. Ze gaf mij allerlei opdrachten. Als ik die precies zou uitvoeren zoals zij zei, dan zou het goed komen. Ik wilde het eigenlijk niet, maar ging er niet tegenin, omdat ik op dat moment niet weerbaar genoeg was. Ik deed maar mee met haar oefeningen, maar was natuurlijk niet voldoende gemotiveerd. Dat had zij snel genoeg in de gaten, en keek dan ge-ergerd om, maar zei niets. Er was helemaal geen persoonlijke benadering, en ze was helemaal niet echt betrokken. Misschien deed ze het alleen maar voor het geld. Ik was dan ook wel bang, dat ik na afloop alles zou moeten betalen. Ik verwachtte, dat dat een hoog bedrag zou zijn. Maar ik stelde mezelf gerust, want ik had helemaal geen gegevens aan haar gegeven. Dus ze zou niet weten waar ze de rekening naartoe zou moeten sturen.
De vrouw nam mij, en nog een paar andere deelnemers mee in een soort 'apekooi' over die boven-verdieping. Ondertussen moesten we steeds opdrachten uitvoeren, die goed zouden zijn voor ons psychisch welzijn. Ik geloofde er niets van, en mijn werkwijze was ook totaal anders dan zij bedoelde. Onderweg zag ik steeds mensen zitten of liggen of kleding passen. Het was er druk bevolkt. Deze mensen deden allemaal wel precies wat er gevraagd werd. Maar ik kreeg het niet voor elkaar.
Ik zag steeds prachtige kunstwerken in wording. Ik ontdekte, dat ik dus hier op de Kunstacademie was! Hier kon ik mijn hart ophalen, en raakte ik geinspireerd. Schetsen, die afgescheurd en half afgemaakt op de looproutes lagen, maar die mij wel inspireerden en echt verder hielpen. Ik dacht oh ja, dat is het waar kunst voor bedoeld is. Zelf maak op ook op die manier kleine kunstwerkjes. Een teken dus, dat ik hiermee door moet gaan. Dan zit ik op de goede weg. Dat zie ik ook letterlijk, want er is een pad van kunstwerken voor mij uitgestippeld. Het zijn allemaal kunstwerken die mij aanspreken. Kenmerkend was, dat ze van afgescheurde vellen waren, voorzien van droedels, heel precies in allerlei kleuren, aangebracht met viltstift of waterverf, en ook wel schilderijtjes die alleen ingevuld waren met allemaal kleine stipjes, puntjes, kruisjes.
Ik kwam helemaal blij bij het eindpunt, maar de Chinese vrouw werd nu heel boos op mij. Ze zei 'dat ik het nooit zou leren'. Heel kwaad pakte ze een paar onderdelen, en deed het met veel tegenzin aan mij voor. Ik vond het een beetje een gênante vertoning. Het waren onderdelen van een blauw mini-autootje, en het was dus de bedoeling geweest dat ik een bouwpakketje in elkaar had gezet. Dan was het al 'goed' geweest, en dat zou dan zogenaamd bijdragen aan mijn herstel. Nou, ik geloofde er helemaal niks van. Ik keek verbaasd om mij heen, naar al die mensen die haar opdrachten klakkeloos opvolgden. Daar begreep ik helemaal niets van.
Het was wel overduidelijk dat ik er helemaal uit lag. Maar dat vond ik geen enkel probleem. Hier wilde ik ook niet bij horen. Ook al had ik het wel te doen met die mensen, die zo in een keurslijf geperst werden.
In een ander fragment zat ik aan de bar, bij mijn Duitse vriend. Hij stond achter de bar, was daar aan het werk, droeg een blauw serveerschort, huppelde wat, zong mee met de muziek, hielp mensen aan drankjes, was vrolijk. Toen zat ik een bar verderop dan hij. Het waren allemaal eilandjes, en die eilandjes waren onderdeel van een grote cirkel, met de grote, centrale cirkel middenin. Om die centrale cirkel allemaal kleine ronde barretjes, gebouwd van bielzen, heel gezellig, jaren ´70 ingericht, met hangplanten, enz. Gezellige muziek, bij elk barretje steeds weer anders, evenals de gerechten, die verschilden ook.
Ik liep van het ene naar het andere barretje, en liet mijn Duitse vriend zien, dat ik muntthee zou drinken, maar dat de muntblaadjes verbrand waren. We keken er allebei beteuterd naar, en moesten er ook wel om lachen. Hij maakte zijn werk bij zijn eigen barretje nog even af, en toen ging hij werken bij het barretje waar ik ook was, als klant. Hij schonk spontaan voor mij een drankje in, ik kreeg verse muntthee. Ook was hij voor mij een sappige peer aan het snijden. Er viel een schijf van de peer op de grond. We bukten beiden tegelijk, om het op te rapen.......
De vrouw nam mij, en nog een paar andere deelnemers mee in een soort 'apekooi' over die boven-verdieping. Ondertussen moesten we steeds opdrachten uitvoeren, die goed zouden zijn voor ons psychisch welzijn. Ik geloofde er niets van, en mijn werkwijze was ook totaal anders dan zij bedoelde. Onderweg zag ik steeds mensen zitten of liggen of kleding passen. Het was er druk bevolkt. Deze mensen deden allemaal wel precies wat er gevraagd werd. Maar ik kreeg het niet voor elkaar.
Ik zag steeds prachtige kunstwerken in wording. Ik ontdekte, dat ik dus hier op de Kunstacademie was! Hier kon ik mijn hart ophalen, en raakte ik geinspireerd. Schetsen, die afgescheurd en half afgemaakt op de looproutes lagen, maar die mij wel inspireerden en echt verder hielpen. Ik dacht oh ja, dat is het waar kunst voor bedoeld is. Zelf maak op ook op die manier kleine kunstwerkjes. Een teken dus, dat ik hiermee door moet gaan. Dan zit ik op de goede weg. Dat zie ik ook letterlijk, want er is een pad van kunstwerken voor mij uitgestippeld. Het zijn allemaal kunstwerken die mij aanspreken. Kenmerkend was, dat ze van afgescheurde vellen waren, voorzien van droedels, heel precies in allerlei kleuren, aangebracht met viltstift of waterverf, en ook wel schilderijtjes die alleen ingevuld waren met allemaal kleine stipjes, puntjes, kruisjes.
Ik kwam helemaal blij bij het eindpunt, maar de Chinese vrouw werd nu heel boos op mij. Ze zei 'dat ik het nooit zou leren'. Heel kwaad pakte ze een paar onderdelen, en deed het met veel tegenzin aan mij voor. Ik vond het een beetje een gênante vertoning. Het waren onderdelen van een blauw mini-autootje, en het was dus de bedoeling geweest dat ik een bouwpakketje in elkaar had gezet. Dan was het al 'goed' geweest, en dat zou dan zogenaamd bijdragen aan mijn herstel. Nou, ik geloofde er helemaal niks van. Ik keek verbaasd om mij heen, naar al die mensen die haar opdrachten klakkeloos opvolgden. Daar begreep ik helemaal niets van.
Het was wel overduidelijk dat ik er helemaal uit lag. Maar dat vond ik geen enkel probleem. Hier wilde ik ook niet bij horen. Ook al had ik het wel te doen met die mensen, die zo in een keurslijf geperst werden.
In een ander fragment zat ik aan de bar, bij mijn Duitse vriend. Hij stond achter de bar, was daar aan het werk, droeg een blauw serveerschort, huppelde wat, zong mee met de muziek, hielp mensen aan drankjes, was vrolijk. Toen zat ik een bar verderop dan hij. Het waren allemaal eilandjes, en die eilandjes waren onderdeel van een grote cirkel, met de grote, centrale cirkel middenin. Om die centrale cirkel allemaal kleine ronde barretjes, gebouwd van bielzen, heel gezellig, jaren ´70 ingericht, met hangplanten, enz. Gezellige muziek, bij elk barretje steeds weer anders, evenals de gerechten, die verschilden ook.
Ik liep van het ene naar het andere barretje, en liet mijn Duitse vriend zien, dat ik muntthee zou drinken, maar dat de muntblaadjes verbrand waren. We keken er allebei beteuterd naar, en moesten er ook wel om lachen. Hij maakte zijn werk bij zijn eigen barretje nog even af, en toen ging hij werken bij het barretje waar ik ook was, als klant. Hij schonk spontaan voor mij een drankje in, ik kreeg verse muntthee. Ook was hij voor mij een sappige peer aan het snijden. Er viel een schijf van de peer op de grond. We bukten beiden tegelijk, om het op te rapen.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten