Ik reis in een luchtballon, in 'de polder', waar nu wijken zijn gebouwd, op de Middenweg in Wateringen. De natuur is in de droom nog weiland, zoals in 't Woudt. Er lopen kronkelweggetjes en slootjes, het is er idyllisch, met ontluikend voorjaar, vogels een insecten die met elkaar converseren, op een rustige zondagochtend, niet het verkeer, niet de mensen, maar de natuur en de dieren. De sfeer is sereen, en vooral heel rustig.
Ik 'hang wat rond' (letterlijk) in een luchtballon. Eerst heb ik helemaal niet in de gaten, dat ik in een luchtballon boven het weiland zweef. Halverwege kom ik er tot mijn schrik achter. Ik wil eigenlijk protesteren (tegen wie!?), en zeggen 'dat ik er uit mezelf nooit voor zou kiezen om een reisje met een luchtballon te maken'. Maar toch houd ik mij in. Mijn gedachtes zijn gerustgesteld (door een onzichtbaar iemand?), voordat ik deze heb uitgesproken. Hierdoor voel ik mij 'gedragen'. Het is helemaal niet nodig om bang te zijn. Het is hooguit wat ongemakkelijk, omdat je dit niet gewend bent. Maar ga het maar gewoon proberen. Sterker nog: je zit er al midden in, en het valt je alles mee! Je kunt dus niet meer terug. Dat is ook wel een beetje eng, maar niet hinderlijk eng.
Ik zou bij een tante langs gaan, maar ik moet haar afbellen, en zeggen dat ik in een luchtballon zit. Dat begrijpt ze wel. Ook dat is best een curieuze situatie. Misschien zeg ik dan niet helemaal de waarheid, want het klopt wel dat ik in een luchtballon zit, maar ik ben alweer een beetje aan het landen.
Alles gaat heel vlot en veilig, en volgens verwachting. Het weer is precies goed. Er is net genoeg wind voor de luchtballon, maar zeker niet teveel wind. Een zomerachtig briesje. Een fijne warmte in mijn gezicht. Ik zie hier helemaal geen mensen. Enerzijds is dat lekker rustig. Anderzijds ook weer een beetje spannend. Want mocht er iets gebeuren, dan is er niemand in de buurt. Maar het is vooral gerieflijk, en het lijkt wel, alsof ik op een andere manier word opgevangen, in plaats van door mensen. En dit voelt eigenlijk nog wel veiliger en authentieker.
De landing zet verder in. Achter mij zie ik het kerkje van 't Woudt steeds verder weg. Ik krijg nu al heimwee naar het luchtballon-reisje. Heimwee naar de kerktoren, en naar de sfeer. Het is de polder zoals ook wel in mijn fantasie, toen ik een kind was en we hier fietsten. Dan verzon ik er een heel verhaal bij.
Maar het landen is toch ook wel prettig. Dit verloopt heel voorspoedig. Ik maak een zachte landing. In zand, dat van het strand komt............................
Ik 'hang wat rond' (letterlijk) in een luchtballon. Eerst heb ik helemaal niet in de gaten, dat ik in een luchtballon boven het weiland zweef. Halverwege kom ik er tot mijn schrik achter. Ik wil eigenlijk protesteren (tegen wie!?), en zeggen 'dat ik er uit mezelf nooit voor zou kiezen om een reisje met een luchtballon te maken'. Maar toch houd ik mij in. Mijn gedachtes zijn gerustgesteld (door een onzichtbaar iemand?), voordat ik deze heb uitgesproken. Hierdoor voel ik mij 'gedragen'. Het is helemaal niet nodig om bang te zijn. Het is hooguit wat ongemakkelijk, omdat je dit niet gewend bent. Maar ga het maar gewoon proberen. Sterker nog: je zit er al midden in, en het valt je alles mee! Je kunt dus niet meer terug. Dat is ook wel een beetje eng, maar niet hinderlijk eng.
Ik zou bij een tante langs gaan, maar ik moet haar afbellen, en zeggen dat ik in een luchtballon zit. Dat begrijpt ze wel. Ook dat is best een curieuze situatie. Misschien zeg ik dan niet helemaal de waarheid, want het klopt wel dat ik in een luchtballon zit, maar ik ben alweer een beetje aan het landen.
Alles gaat heel vlot en veilig, en volgens verwachting. Het weer is precies goed. Er is net genoeg wind voor de luchtballon, maar zeker niet teveel wind. Een zomerachtig briesje. Een fijne warmte in mijn gezicht. Ik zie hier helemaal geen mensen. Enerzijds is dat lekker rustig. Anderzijds ook weer een beetje spannend. Want mocht er iets gebeuren, dan is er niemand in de buurt. Maar het is vooral gerieflijk, en het lijkt wel, alsof ik op een andere manier word opgevangen, in plaats van door mensen. En dit voelt eigenlijk nog wel veiliger en authentieker.
De landing zet verder in. Achter mij zie ik het kerkje van 't Woudt steeds verder weg. Ik krijg nu al heimwee naar het luchtballon-reisje. Heimwee naar de kerktoren, en naar de sfeer. Het is de polder zoals ook wel in mijn fantasie, toen ik een kind was en we hier fietsten. Dan verzon ik er een heel verhaal bij.
Maar het landen is toch ook wel prettig. Dit verloopt heel voorspoedig. Ik maak een zachte landing. In zand, dat van het strand komt............................
Geen opmerkingen:
Een reactie posten