Ik ga de Nieuwjaarsduik doen, maar ik heb geen badpak meegenomen uit Oosterhesselen. Daarom moet ik naar het ouderlijk huis, om daar een badpak op te halen. Ik weet dat dat eigenlijk niet kan, omdat daar de timmerlui al druk aan de slag zijn voor de nieuwe bewoners, en bovendien staat het hele huis leeg. Dus ik zal het badpak echt niet kunnen vinden. Toch ga ik er wel naartoe.
Onderweg snap ik het niet helemaal zo van mezelf: de Nieuwjaarsduik is toch allang voorbij? Ga ik dan nu - begin februari - weer een duik doen? En zullen er dan ook wel andere mensen zijn? Blijkbaar wel. Ik vind het maar apart, maar blijkbaar moet ik dit toch doen.
Aangekomen bij het ouderlijk huis, staan de timmerlui mij vriendelijk te woord. Ik mag natuurlijk binnen komen, maar er wordt cement over de vloer gegooid, dus kun je niet overal lopen. Het is een fijne, open sfeer. Alles is open gebroken en de achterkant van het huis bestaat nu uit brede ramen, die uitzien op zee, ergens bij Spanje/Frankrijk. De timmerlui hebben gezellig muziek aan, en genieten zichtbaar van deze openheid, en zo dichtbij zee. Ze werken heel ontspannen, hebben alle tijd.
Ik leg uit dat ik een paar badpakken in de bruine kast heb, maar dan denk ik oh ja, die kast staat natuurlijk gewoon in Oosterhesselen, en niet hier. Dan schijnt het toch ook niet zo uit te maken, en ging het er blijkbaar meer om, dat ik hier nog even langs ging. Mijn moeder blijkt hier ook nog te zijn. Ze kookt eten, en loopt rond met een pollepel.
Dan ben ik ergens in Den Haag, vlakbij zee. Ik ben nog steeds met die Nieuwjaarsduik bezig, en ik bedenk me dat het handiger is om een OVfiets te hebben, dan kan ik makkelijker zoeken op verschillende plaatsen. Maar die fiets is natuurlijk alleen bij het station te krijgen. Oh nee, toch niet! Midden in de stad zie ik daar een grote fietsenstalling van OVfietsen. Ik ga er dus eentje huren.
Het blijkt dat we op bezoek zijn bij mijn vriend in Duitsland. Alleen, hij is zelf nog niet thuis. We wachten in de woning van hem en zijn vrouw. We zijn daar met een ander gezin, dat we kennen van eerder. Ik zou zo niet kunnen vertellen wie dat zijn. De kinderen vinden het leuk om ons weer te zien. We zijn hier allemaal te gast. Ik denk nou, dat is best veel. Maar er zijn veel kamers in dit huis. Het huis lijkt ook wel op een grot. Maar dan goed verwarmd. Het is er knus en gezellig.
We wachten een tijdje. Er wordt al van alles voorbereid. Zoals in een groot huis met bedienden. Maar die bedienden zie je dan verder niet. Ja, wel een aangeklede aap (!), die keurig de tafel heeft gedekt. Hij vraagt aan mij of alles zo goed ligt. Ja hoor, zeg ik. Ik loop zo voorbij hem, naar weer een ander vertrek. Ik vind het wel wat gek, dat de aap praat en ik antwoord, maar ik sta er verder niet zo bij stil.
Het zijn lage vertrekken, een beetje sprookjesachtig, alsof je bij de Efteling van het ene vertrek naar het andere gaat.
Ja, daar komt iemand aan! Ik wacht in spanning. We zullen hier een paar dagen blijven. Ik heb veel zin om mijn vriend weer te ontmoeten, en langer de tijd te hebben. Maar - zoals in eerdere dromen - ik zal hem uiteindelijk helemaal niet te zien krijgen, alleen maar van een afstand. Alsof het zo geregisseerd is!!
Tot mijn verbazing en verrassing komt zijn vrouw uit de auto stappen. Dat had ik helemaal niet verwacht! Ze komt spontaan op ons af lopen, begroet ons allen heel gastvrij, ziet er lief en stralend uit, vraagt of wij een goede reis hebben gehad. Zegt dat het eten klaar staat in alle vertrekken. Dat we kunnen doen alsof we thuis zijn. Kijkt mij lief en stralend aan, geeft me een hand. Ik wil haar omhelzen, al was het alleen maar om haar met een omhelzing te bedanken voor de goede zorg. Maar ze houdt met haar lichaam verder afstand. Een hartelijke handdruk, maar wel op afstand. Ik schaam me een beetje, dat ik had willen omhelzen. Blijkbaar de gewoonte hier!? Ik schaam mij ook, dat ik in een keer ontdek dat ik een gek groen nachthemd met opdruk draag. Maar dat schijnt allemaal niet zo belangrijk te zijn. Het is ok.
Het verbaast mij hoe de vrouw en ik van postuur verschillen. Zij is klein en teer gebouwd, praat zachtjes en ingetogen, de haren geblondeerd en helemaal kort geknipt, strak op haar hoofd. Ze heeft steeds een grote glimlach op haar gezicht. Stelt een belangstellende vraag aan mij. Ik versta het steeds niet. Dat vind ik vervelend. Ik zeg maar ja, ja. Ook omdat zij natuurlijk druk is met van alles, en er niet op zit te wachten het steeds te moeten herhalen, zo lijkt mij. Het is meer een beleefdheidsvorm, een beleefdheidsuitwisseling van woorden...................Duitse netheid......................
Dan komt de man des huizes thuis. Ik denk 'nu zullen we het beleven'. Fijn om hem weer te zien. Van een afstand zie ik, hoe ze elkaar lief begroeten. Ik vraag mij af hoe ik op hem zal reageren. Maar - zoals bij meerdere dromen die steeds op dezelfde manier verlopen - het krijgt geen vervolg. Ik zie hem wel van een afstandje met van alles bezig, hout sprokkelen, het huis op orde maken, maar hij blijft op afstand.....................................
Onderweg snap ik het niet helemaal zo van mezelf: de Nieuwjaarsduik is toch allang voorbij? Ga ik dan nu - begin februari - weer een duik doen? En zullen er dan ook wel andere mensen zijn? Blijkbaar wel. Ik vind het maar apart, maar blijkbaar moet ik dit toch doen.
Aangekomen bij het ouderlijk huis, staan de timmerlui mij vriendelijk te woord. Ik mag natuurlijk binnen komen, maar er wordt cement over de vloer gegooid, dus kun je niet overal lopen. Het is een fijne, open sfeer. Alles is open gebroken en de achterkant van het huis bestaat nu uit brede ramen, die uitzien op zee, ergens bij Spanje/Frankrijk. De timmerlui hebben gezellig muziek aan, en genieten zichtbaar van deze openheid, en zo dichtbij zee. Ze werken heel ontspannen, hebben alle tijd.
Ik leg uit dat ik een paar badpakken in de bruine kast heb, maar dan denk ik oh ja, die kast staat natuurlijk gewoon in Oosterhesselen, en niet hier. Dan schijnt het toch ook niet zo uit te maken, en ging het er blijkbaar meer om, dat ik hier nog even langs ging. Mijn moeder blijkt hier ook nog te zijn. Ze kookt eten, en loopt rond met een pollepel.
Dan ben ik ergens in Den Haag, vlakbij zee. Ik ben nog steeds met die Nieuwjaarsduik bezig, en ik bedenk me dat het handiger is om een OVfiets te hebben, dan kan ik makkelijker zoeken op verschillende plaatsen. Maar die fiets is natuurlijk alleen bij het station te krijgen. Oh nee, toch niet! Midden in de stad zie ik daar een grote fietsenstalling van OVfietsen. Ik ga er dus eentje huren.
Het blijkt dat we op bezoek zijn bij mijn vriend in Duitsland. Alleen, hij is zelf nog niet thuis. We wachten in de woning van hem en zijn vrouw. We zijn daar met een ander gezin, dat we kennen van eerder. Ik zou zo niet kunnen vertellen wie dat zijn. De kinderen vinden het leuk om ons weer te zien. We zijn hier allemaal te gast. Ik denk nou, dat is best veel. Maar er zijn veel kamers in dit huis. Het huis lijkt ook wel op een grot. Maar dan goed verwarmd. Het is er knus en gezellig.
We wachten een tijdje. Er wordt al van alles voorbereid. Zoals in een groot huis met bedienden. Maar die bedienden zie je dan verder niet. Ja, wel een aangeklede aap (!), die keurig de tafel heeft gedekt. Hij vraagt aan mij of alles zo goed ligt. Ja hoor, zeg ik. Ik loop zo voorbij hem, naar weer een ander vertrek. Ik vind het wel wat gek, dat de aap praat en ik antwoord, maar ik sta er verder niet zo bij stil.
Het zijn lage vertrekken, een beetje sprookjesachtig, alsof je bij de Efteling van het ene vertrek naar het andere gaat.
Ja, daar komt iemand aan! Ik wacht in spanning. We zullen hier een paar dagen blijven. Ik heb veel zin om mijn vriend weer te ontmoeten, en langer de tijd te hebben. Maar - zoals in eerdere dromen - ik zal hem uiteindelijk helemaal niet te zien krijgen, alleen maar van een afstand. Alsof het zo geregisseerd is!!
Tot mijn verbazing en verrassing komt zijn vrouw uit de auto stappen. Dat had ik helemaal niet verwacht! Ze komt spontaan op ons af lopen, begroet ons allen heel gastvrij, ziet er lief en stralend uit, vraagt of wij een goede reis hebben gehad. Zegt dat het eten klaar staat in alle vertrekken. Dat we kunnen doen alsof we thuis zijn. Kijkt mij lief en stralend aan, geeft me een hand. Ik wil haar omhelzen, al was het alleen maar om haar met een omhelzing te bedanken voor de goede zorg. Maar ze houdt met haar lichaam verder afstand. Een hartelijke handdruk, maar wel op afstand. Ik schaam me een beetje, dat ik had willen omhelzen. Blijkbaar de gewoonte hier!? Ik schaam mij ook, dat ik in een keer ontdek dat ik een gek groen nachthemd met opdruk draag. Maar dat schijnt allemaal niet zo belangrijk te zijn. Het is ok.
Het verbaast mij hoe de vrouw en ik van postuur verschillen. Zij is klein en teer gebouwd, praat zachtjes en ingetogen, de haren geblondeerd en helemaal kort geknipt, strak op haar hoofd. Ze heeft steeds een grote glimlach op haar gezicht. Stelt een belangstellende vraag aan mij. Ik versta het steeds niet. Dat vind ik vervelend. Ik zeg maar ja, ja. Ook omdat zij natuurlijk druk is met van alles, en er niet op zit te wachten het steeds te moeten herhalen, zo lijkt mij. Het is meer een beleefdheidsvorm, een beleefdheidsuitwisseling van woorden...................Duitse netheid......................
Dan komt de man des huizes thuis. Ik denk 'nu zullen we het beleven'. Fijn om hem weer te zien. Van een afstand zie ik, hoe ze elkaar lief begroeten. Ik vraag mij af hoe ik op hem zal reageren. Maar - zoals bij meerdere dromen die steeds op dezelfde manier verlopen - het krijgt geen vervolg. Ik zie hem wel van een afstandje met van alles bezig, hout sprokkelen, het huis op orde maken, maar hij blijft op afstand.....................................
Geen opmerkingen:
Een reactie posten