Ik ben in Groningen geweest, met de OV-fiets. Deze fiets moet nu in de fietsenstalling gezet worden. Ik moet met de fiets een wenteltrap op, die aan de zijkant van de fietsenstalling gelegen is (wel aan de fietsenstalling vast). Ik loop op de wenteltrap omhoog, met de fiets aan de hand. Het gaat eigenlijk best goed, ondanks dat er geen gleuf voor de fiets is. Ondertussen heb ik een mooi uitzicht over de bedrijvige stad.
Ik ben boven aan de trap aangekomen. Het lijkt er dus op dat ik er al ben. Maar dan wordt het allemaal onnodig ingewikkeld. In de trap is een inham gemaakt: een soort afdaling naar beneden. Eerst denk ik dat ik er doorheen kan vallen, maar dat is niet zo. Misschien is het om mensen tegen te houden verder te gaan. Ik vind het maar raar. Ik doe mijn best om over die inham te stappen, met de fiets op mijn schouder. Dat lukt mij! Dat had men blijkbaar niet verwacht. Ik ga gewoon weer verder.
Ik moet nog een klein stukje verder omhoog, en dan heb ik het hoogste punt bereikt. Ik ben nu op een plateau, het dak van de fietsenstalling zogezegd. Dit gedeelte is overdekt, met een koepel van zandsteen, zoals in de woestijnstadjes in India. Op zich is dit een veilige plek, en nu hoef ik ook geen hindernissen meer te nemen. Ik heb het einddoel bereikt, ik kan de fiets hier stallen en dan de trein nemen naar de bestemming die ik wil, het kaartje heb ik al (ik moet dan helemaal naar beneden lopen of de lift pakken, en daar beneden staat de trein al klaar). Ik ben even aan het zoeken waar ik de fiets moet stallen. Er zijn fietsenrekken van betonsteen: rekken om de fietsen in te zetten en in te hangen. Maar ik durf de fiets niet zo goed hier te zetten, omdat er geen andere fietsen staan, dus ik weet niet zeker of het de bedoeling is dat de fiets hier komt te staan.
In dit vertrek lopen ook andere mensen rond. Zij zijn ook zoekende. Ik kan niet aan hun vragen wat de bedoeling is. Ze zijn niet aanspreekbaar. Je kunt door ze heen lopen. Dan heb ik toch nog wel een teleurstelling. Blijkbaar is het heel moeilijk om door deze ruimte heen te komen, en de deur naar de trap of lift te bereiken. Je moet als een soort buikdanser heel laag naar voren, en dan onder de rekken door lopen, met je lichaam achterover geheld. Iedereen probeert dat, men gaat netjes in een rij staan, ik sluit aan. Poeh. Hier zie ik nog wel tegenop. Hier had ik niet op gerekend. Het is eigenlijk maar een kleine stap, een oversteek. Want als ik eenmaal aan de andere kant ben, dan kan ik zo de trap of de lift pakken, en dan kan ik in volle vaart vooruit.
Echter, als ik hier wat langer ben, kan ik de boel meer overzien. Het is wel moeilijk, maar niet onmogelijk. Ik moet gewoon rustig afwachten, observeren wat de anderen doen, en als ik aan de beurt ben, dan mijn best doen om door de nauwe doorgang te gaan, dan moet het echt wel gaan lukken. Voordat ik het weet, sta ik alweer buiten!!
Ik ben boven aan de trap aangekomen. Het lijkt er dus op dat ik er al ben. Maar dan wordt het allemaal onnodig ingewikkeld. In de trap is een inham gemaakt: een soort afdaling naar beneden. Eerst denk ik dat ik er doorheen kan vallen, maar dat is niet zo. Misschien is het om mensen tegen te houden verder te gaan. Ik vind het maar raar. Ik doe mijn best om over die inham te stappen, met de fiets op mijn schouder. Dat lukt mij! Dat had men blijkbaar niet verwacht. Ik ga gewoon weer verder.
Ik moet nog een klein stukje verder omhoog, en dan heb ik het hoogste punt bereikt. Ik ben nu op een plateau, het dak van de fietsenstalling zogezegd. Dit gedeelte is overdekt, met een koepel van zandsteen, zoals in de woestijnstadjes in India. Op zich is dit een veilige plek, en nu hoef ik ook geen hindernissen meer te nemen. Ik heb het einddoel bereikt, ik kan de fiets hier stallen en dan de trein nemen naar de bestemming die ik wil, het kaartje heb ik al (ik moet dan helemaal naar beneden lopen of de lift pakken, en daar beneden staat de trein al klaar). Ik ben even aan het zoeken waar ik de fiets moet stallen. Er zijn fietsenrekken van betonsteen: rekken om de fietsen in te zetten en in te hangen. Maar ik durf de fiets niet zo goed hier te zetten, omdat er geen andere fietsen staan, dus ik weet niet zeker of het de bedoeling is dat de fiets hier komt te staan.
In dit vertrek lopen ook andere mensen rond. Zij zijn ook zoekende. Ik kan niet aan hun vragen wat de bedoeling is. Ze zijn niet aanspreekbaar. Je kunt door ze heen lopen. Dan heb ik toch nog wel een teleurstelling. Blijkbaar is het heel moeilijk om door deze ruimte heen te komen, en de deur naar de trap of lift te bereiken. Je moet als een soort buikdanser heel laag naar voren, en dan onder de rekken door lopen, met je lichaam achterover geheld. Iedereen probeert dat, men gaat netjes in een rij staan, ik sluit aan. Poeh. Hier zie ik nog wel tegenop. Hier had ik niet op gerekend. Het is eigenlijk maar een kleine stap, een oversteek. Want als ik eenmaal aan de andere kant ben, dan kan ik zo de trap of de lift pakken, en dan kan ik in volle vaart vooruit.
Echter, als ik hier wat langer ben, kan ik de boel meer overzien. Het is wel moeilijk, maar niet onmogelijk. Ik moet gewoon rustig afwachten, observeren wat de anderen doen, en als ik aan de beurt ben, dan mijn best doen om door de nauwe doorgang te gaan, dan moet het echt wel gaan lukken. Voordat ik het weet, sta ik alweer buiten!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten