Plakboek

 Ik zag mezelf van een jaar of 45 in mijn droom. Het was niet een herinnering: de droom speelde zich daadwerkelijk af in de tijd dat ik ongeveer die leeftijd had. Ik droeg een rood-paars tuniekje met grote bloemen erop. Ik liep ergens in het bos van Buitenkunst, en was druk met de kinderen bezig. Ik vond het heel bijzonder dat ik mezelf daar zo levensecht zag lopen. Ik vroeg mij af waarom ik dat mooie tuniekje niet bewaard had. Ik kon het mij niet herinneren dat ik specifiek dat tuniekje gedragen had. Het speelde zich dus tegelijkertijd in het verleden als in het nu af. 

Ik keek uit over een stad, en was met name gericht op de schuine daken, en hoe mooi deze eigenlijk gebouwd waren. Dat vogels er vanaf konden glijden, als ze niet uitkeken. De dakpannen glinsterden in de zon. Op een van die schuine daken stond het woord 'geheugenverlies' geschreven. Het was een brief, gericht aan iemand. Ik weet niet wie. Het was ook wel de kerstbal in de vorm van een brief, die we afgelopen jaar bij de kerstzegels ontvingen. 

Er was een intrige gaande, zoals in een spannende film. Er was een ingewikkeld gangenstelsel. Mensen zagen door de bomen het bos niet meer. Ik liep daar ook wel door de gangen, maar ik kon tegelijkertijd van bovenaf op het gangenstelsel kijken. Dus ik zag de relativiteit ervan. Ik kon mij in de gangen bewegen, of erboven hangen, net wat ik wilde. Wellicht gaf ik leiding aan deze mensen. Ik vond het ongepast om te laten zien dat ik erboven kon hangen, en zij niet. Zij hadden dat ook niet in de gaten. Ik hoorde er gewoon bij. Op de kruising tussen een paar gangen zag ik een groepje mensen ergens naar binnen kijken. Het was een kamer met ramen die uitkeken op de gangen, maar niet naar buiten. Het leek ook wel een politieverhoorkamer. Het was allemaal heel onoverzichtelijk. Er werden luidruchtige, onrustige gesprekken gevoerd, er werd getrokken en geduwd en geschreeuwd. Er zou veel vanaf hangen voor de mensen die ademloos stonden te kijken. Het was mijn taak om de boel rustig in banen te leiden, en de doorgang in de gangen vrij te houden. Ik deed dat op een hele rustige, vriendelijke manier. Hierdoor kwam er meer rust.

Met Hessel reed ik door Den Haag. We reden over de boulevard van Scheveningen. Er was een kronkelweg vrijgemaakt in een landschap van hoge sneeuw, of juist mul zand, zoals een woestijn. We reden hard en de weg kronkelde wat. Hessel zei dat we nu in het westen minder tijd hadden dan anders. In de droom woonden Amber en Hugo ook in het westen. Dus hiermee werden onze bezoekjes aan het westen nog strakker gepland. Het was heel druk op de boulevard, maar wij konden wel goed doorrijden. Het werd al schemerig, en bijna donker. We konden heel ver kijken. Bij wijze van spreken 'tot na de horizon'. We vonden dat heel gewoon, maar eigenlijk was dat heel speciaal. 

Ik haalde een plakboek tevoorschijn van A4 formaat. Op de voorkant waren twee grote stickers onder elkaar geplakt. Tussen de stickers had ik een folie-achtige doorzichtige sticker geplakt, alleen bedrukt met sterretjes en de letter E in het groot. Ik vond het nu wel tijd om deze sticker van het boek af te halen. Ik kon deze er gewoon vanaf trekken. Daarna ontstond er een mooie collage als afbeelding op de kaft van het boek. De collage was zorgvuldig samengesteld, van prenten en foto's. Blijkbaar had ik dat zelf eerder gedaan. Het was een waar kunstwerk geworden. Ik kon het zo aan de kaft vastmaken met plakfolie. Maar het lukte niet om het vast te maken. Toen ontdekte ik aan de achterkant van de collage dat er nog allemaal oude agenda's en adresboekjes achter zaten. Dat was natuurlijk niet handig, bij het vastplakken. Ik vroeg mij af of ik die boekjes wel mocht weghalen. Ze waren min of meer heilig. Ik haalde ze uiteindelijk toch voorzichtig weg. Het was wel grappig, want het ging dus om mijn eigen collage en mijn eigen boekjes. Ik vroeg hiermee dus toestemming aan mezelf en was naar mezelf bang dat ik het fout zou doen. Dat was best raar. Maar uiteindelijk nam ik hiermee echt de goede beslissing.