Tuin

 Ik liep in Kwintsheul, op de plaats waar vroeger de gymzaal stond. Er was een lap grond met hoog groeiend onkruid, van die pluimbloemen. Op zich niet echt lelijk en ook wel statig, maar duidelijk niet onderhouden. Er stond een oud gebouw bij, dat niet meer werd gebruikt. De tuin had duidelijk te lijden onder de droogte. Ik keek ervan op. Ik wist helemaal niet ´dat ik dit stuk land bezat´. Ik schaamde mij ook wel voor die niet onderhouden tuin. Maar tegelijkertijd kon ik er niets aan doen, want ik wist niet dat ik dit land bezat. Het zou wel goed komen. 

Ik werkte in de zorg, samen met een uitzendkracht. Ze maakte er voor de zoveelste keer een potje van. In real life houd ik mijn gezicht dan zo goed en zo kwaad als het kan wel in de plooi. Maar nu was ik er helemaal klaar mee. Ze ging weer over een grens. Ik werd heel boos. Kappen met zeuren, handen uit de mouwen en het gebruikte serviesgoed van de salontafel opruimen. Dat was ook wel de salontafel van het heel vroeger spelen op zolder, en dat we net deden alsof het onze huiskamer was, wat voor mij ook echt zo voelde. Ik had er een duidelijke voorstelling bij. In plaats van meehelpen hulde de uitzendkracht zich in stilzwijgen. Ze pakte haar spullen bij elkaar en maakte aanstalten om te vertrekken. Hierbij zich heel zielig en slachtofferig gedragend. Wat mij natuurlijk nog kwader maakte. Het speelde zich ook wel af in de gymzaal van vroeger. Blijkbaar droop ze toch af en eerlijk gezegd kon het mij niet zoveel schelen. Ik had er meer dan genoeg in geinvesteerd. Ik keek mijn ervaren collega van de thuiszorg aan. Ze zei dat ik groot gelijk had. En dat het nu maar een keertje klaar moest zijn. Dat het ook wel goed was, dat die uitzendkracht nu eens op haar nummer gezet werd. Want dat werd hoog tijd. Ze wees mij op het uitzicht uit de gymzaal. Hiermee wou ze ook de aandacht ergens anders op vestigen. Want het was immers het sop de kool niet waard om er nog langer over te piekeren. 

`Kijk eens wat een prachtige lucht. En die gigantische hijskraan tegen een achtergrond van zich steeds meer verkleurende lucht. Dit moment mag je niet missen!` Het was in de namiddag, dat de zon bijna onderging. Ik keek er met de kinderen van de kinderopvang naar. Het was prachtig. Een rustmoment. Haar afleiding had mij geholpen!