Ik was aan het basketballen met de familie van mijn studentenvriendin, op een veldje in Emmen. De familie was nog helemaal compleet. Ze wilden graag op de foto met ons gezin. Maar mijn gezin was ergens anders in Emmen aan het basketballen. Ik wist niet precies waar. Of ze zaten ergens in de auto op mij te wachten. Hessel toerde wat rond met de auto. Op de Kwintlaan vielen er rode buizen met inkepingen van een vrachtwagen af. De buizen lagen rommelig door elkaar, waren op de vrachtwagen heel gestroomlijnd en van sterk staal, maar hier op de grond waren ze broos als droge takjes, en kon je ze zo door midden breken.
Ik zat in een grote speedboat. De boot was lek in het midden, in de zitting. Ik probeerde de zitting om te draaien, maar het bleef nat. Ik snapte niet dat we ´deze boot nog hadden´. Ik wilde de boot verkopen.
We waren met een groep op vakantie. Het was een soort therapeutische gemeenschap. We waren zowel patiènten als therapeuten. We ´waren elkaar. Dit in relatie tot hoe ik 1990 zie: als een eenheid, en niet als de gebeurtenissen van twee losse personen. Dit weer relaterend aan de tekst van Eckhart Tolle over het leven als verhaal, en niet als situatie. Ik ging praten op de overloop bij mijn jeugdvriendinnetje thuis, maar dan met veel licht en ramen en erachter een groot meer.
`Je mag geven en nemen. Dat moet je zelfs. Alleen zo blijft je leven in balans.´
Er liep iemand in een diagonale lijn voorbij, als een soort mannequin. Door een ´kast van licht´, of door een zonnestraal. Het was heel hoopvol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten