Met mijn jeugdvriendin zat ik in de trein. We waren bijna in Utrecht. De conductrice kwam langs. Het was nog controleren zoals vroeger, dus met een kaartje. De conductrice droeg ook een uniform van vroeger, compleet met hoedje. Ze zag er pinnig uit. Ze vroeg eerst aan mijn vriendin haar kaartje. Toen was het bij haar thuis, bij de voordeur, in het ouderlijk huis. Ze legde uit dat ze eerst even moest zoeken naar haar kaartje, maar dat ze eigenlijk geen kaartje hoefde te overhandigen, omdat ze iets voor het land ging doen, namens het ministerie. De conductrice nam hier geen genoegen mee. Mijn vriendin bleef rustig, zei dat ze het wel bij zich had, vroeg of de conductrice even geduld had, zocht in de zakken van haar mantelpakje. Ze was heel slank van postuur en droeg een elegant mantelpakje. Tijdens het zoeken naar het kaartje verdween het interieur van de coupé, en verscheen er een groot wit licht uit de omliggende weilanden. Dat was prachtig, zuiver licht. De conductrice wendde zich tot mij, voor controle. Ik werd er even wat door overrompeld, dus had tijd nodig om mijn telefoon tevoorschijn te halen uit mijn tasje. Nu was het wel weer de moderne controle. Het duurde de conductrice te lang en ze griste de telefoon uit mijn handen. Het bleek een rekenmachine te zijn. Ik werd boos op haar. Zij ontstak in woede, zei dat ze een klacht tegen mij ging indienen en liep weg 'door de wand van de trein heen', over een kartonnen loper, aan de flank van de trein, aan de andere kant van het licht. Het maakte op mij niet veel indruk, omdat ik vond dat haar gedrag niet correct was. Ik voelde mij gesteund door het feit dat er camerabeelden waren. Ik voelde mij veilig, was hier niet verontrust over.
Er was een overdracht van een collega over een kind dat naar huis zou gaan. Dat was in de ouderlijke slaapkamer van het ouderlijk huis. Het kind had niet gegeten en was niet verschoond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten