Ik kwam als jong kind met mijn moeder voor het eerst in het nieuwe huis van mijn oom en tante, in een rijtjeshuis. De deur vloog open, en dat ervaarde ik als een warm welkom. Mijn oom en tante stonden nog niet in de deuropening. Ze waren in de keuken bezig, om lekker eten voor ons te bereiden. Alles wat ik zag....het was alleen maar helder wit geschilderd. Ik genoot van al dat wit. Het rook nog naar verf. De schilders waren nog in de huiskamer bezig. Alles zou wit worden. Alles was nieuw. Het schitterde gewoon voor mijn ogen. Ik kon mijn geluk niet op. Het was prachtig. Vanuit volwassenheid voelde ik ook de onbevangenheid weer die ik als kind had. Ik was weer ´helemaal terug´, zogezegd.
Ik zou de interviewer zijn bij een sollicitatiegesprek. Mijn collega van de Oostermarke kwam mij ophalen, maar ik was nog bezig mij te verkleden, in een paskamer. Allerlei kledingstukken over elkaar, en ook nog een nat badpak aan. Wat een gedoe! Ik kwam er maar niet uit.
Ik was op reis met een moeder en een zoon. We gingen het kaartspel ´Boeren´ doen. Ik ken dit niet, weet ùberhaupt niet of het bestaat. De moeder en zoon vonden het maar raar dat ik dit spel niet kende. Ik moest het dan maar snel leren, omdat we een hele lange reis samen zouden afleggen. Ze waren geirriteerd dat ik het spel niet kende, en ongeduldig, omdat ik het blijkbaar snel moest leren. Ik begreep niet waar ze zich druk om maakten: we hadden toch de hele reis nog de tijd hiervoor?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten