We hadden een teamuitje en we gingen met het vliegtuig naar Spanje. Ik vond het allemaal maar overdreven, en was vooral bezig om overal op tijd te kunnen zijn. Ik liep steeds achter de feiten aan. We zaten in de achtertuin, grenzend aan een huis. Dat huis hoorde weer bij een boerderij. Ik snoof de boerderij-geuren in mij op. Het was fijn om lekker buiten te zijn. Maar er was steeds onrust. Ik hoopte maar dat het teamuitje gauw voorbij zou zijn. Ik liep onrustig door het huis, van boven naar beneden en weer naar boven. Ik voelde mij aanvankelijk heel rustig, maar de algehele onrust had zijn weerslag op mij. Het was een uitje van de Harm Smeenge. Er zou een vruchtenkwarktaart geserveerd worden en gezongen worden voor mijn verjaardag, en die van een andere collega. Dat zou stipt om 16:00 uur gebeuren. Ik vond het wel een lief initiatief, maar op een zeer onhandig tijdstip. Iedereen was bezig met inpakken, en zich klaarmaken voor de reis. Er was verteld dat we alleen handbagage moesten meenemen. De grote bagage zou bij ons thuis worden opgehaald. Maar in één keer kwam ik er bij toeval achter dat we de grote bagage ook al hadden moeten meenemen. Dat was niet met mij afgesproken, omdat iedereen wist dat ik geen vervoer had. Ik voelde mij opnieuw benadeeld en verkeerd geinformeerd. Dat was ook hetgeen wat steeds die onrust gaf. Ik ging dus maar heel gauw mijn grote bagage ophalen. Dat was in het huis van de ouders van Hessel, in het schuurtje. Hessel was daar met de kinderen, die nog de basisschool-leeftijd hadden. Hij wou gezellig bijkletsen, maar ik zei dat ik daar helaas echt geen tijd voor had. Uiteindelijk was ik spoedig en op tijd weer terug bij de boerderij, met een grote stoere witte rugzak met doorzichtige compartimenten, helemaal gevuld met kleding. Nu zou dat wel goed komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten