Ik ben weer in het ouderlijk huis. We zijn met een groep mensen op de zolder. Het is heel 'echt'. Het is de bedoeling, dat we zo lang mogelijk naar het plafond van de zolder kijken. Dat is onze manier van afscheid nemen. Ook al denken we dat 'het nu wel lang genoeg is', dan toch nog langer blijven kijken. Liever iets te lang, dan veel te kort afscheid nemen.
Ik doe precies wat mij opgedragen wordt. Het lijkt ook wel alsof we een rondreis maken, een wereldreis, en dat dit één van de locaties is die wij aandoen. Alsof het 'zomaar een locatie' is!! Er zijn toeristen bij met fototoestellen, Japanners wellicht, iedereen vindt het 'amazing', ik denk nou nou, dat valt toch wel mee. Ik blijf gewoon stoicijns naar boven kijken. Krijg er pijn in mijn nek van. Maar dat geeft niet. Als het lang moet, dan doe ik dat. Dat vind ik belangrijk.
Tegelijkertijd zijn we ook ergens buiten, bij een groot landhuis of religieus gebouw, met een groot uitgestrekt terrein waar toeristen lopen, zoals bij de Sint Pieter, is het loom, zomerachtig, ontspannen, lekker buiten, maken Chinezen en Japanners hinderlijk onophoudelijk foto's.
Het wachten wordt wel beloond. In een keer zie ik niet alleen het houten plafond. Nee. Ik zie allemaal wit omlijste ramen in het plafond. Dat is apart! Ik ben verbaasd, dat ik dit nog nooit eerder had gezien. Wat raar zeg, dat ik dat nog nooit eerder heb opgemerkt. De ramen staan wagenwijd open en worden door stalen beugels open gehouden. Het is een mooie zomerdag, en er komt een heel vriendelijk briesje vanuit de lucht op ons af. Het ziet eruit als een wolkje damp, dat van een pas ingeschonken kop koffie komt. Het blaast zo in een keer al het stof en muffigheid weg van de zolder. Het is in een keer opgelost. Wat een wonder, dat een enkel briesje dat teweeg kan brengen. Vanuit alle hoeken en gaten is het stof en de muffigheid compleet verdwenen.
Dit is veelbelovend.
Ik doe precies wat mij opgedragen wordt. Het lijkt ook wel alsof we een rondreis maken, een wereldreis, en dat dit één van de locaties is die wij aandoen. Alsof het 'zomaar een locatie' is!! Er zijn toeristen bij met fototoestellen, Japanners wellicht, iedereen vindt het 'amazing', ik denk nou nou, dat valt toch wel mee. Ik blijf gewoon stoicijns naar boven kijken. Krijg er pijn in mijn nek van. Maar dat geeft niet. Als het lang moet, dan doe ik dat. Dat vind ik belangrijk.
Tegelijkertijd zijn we ook ergens buiten, bij een groot landhuis of religieus gebouw, met een groot uitgestrekt terrein waar toeristen lopen, zoals bij de Sint Pieter, is het loom, zomerachtig, ontspannen, lekker buiten, maken Chinezen en Japanners hinderlijk onophoudelijk foto's.
Het wachten wordt wel beloond. In een keer zie ik niet alleen het houten plafond. Nee. Ik zie allemaal wit omlijste ramen in het plafond. Dat is apart! Ik ben verbaasd, dat ik dit nog nooit eerder had gezien. Wat raar zeg, dat ik dat nog nooit eerder heb opgemerkt. De ramen staan wagenwijd open en worden door stalen beugels open gehouden. Het is een mooie zomerdag, en er komt een heel vriendelijk briesje vanuit de lucht op ons af. Het ziet eruit als een wolkje damp, dat van een pas ingeschonken kop koffie komt. Het blaast zo in een keer al het stof en muffigheid weg van de zolder. Het is in een keer opgelost. Wat een wonder, dat een enkel briesje dat teweeg kan brengen. Vanuit alle hoeken en gaten is het stof en de muffigheid compleet verdwenen.
Dit is veelbelovend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten