Film

Het leek wel alsof we in een film van de jaren ´80 speelden. Maar het voelde ook wel weer heel echt aan. Hessel en ik zouden naar Rusland verhuizen. We gingen eerst een flat betrekken. We hadden nog weinig spullen bij ons, en er stonden maar een paar meubels in de flat. Het zag er smoezelig uit. Ik vertrouwde het niet. Zei tegen Hessel dat we beter zo snel mogelijk terug naar Nederland konden gaan. Maar Hessel wilde het toch nog even proberen, om hier te blijven. Ik was heel angstig. Het was ook wel een hotelkamer. Op een versleten rond houten tafeltje stond een klein beelbuisje. Het was geen tv te noemen, en het formaat was veel kleiner dan het formaat van een tv. Het leek een beetje op de speelgoedmagnetron van de kinderopvang. In een keer kwam er beeld en geluid uit, zonder dat ik op een knop gedrukt had. Het was ook meteen heel hard, met wilde beelden, die elkaar steeds afwisselden. Er kwam een Russische man in beeld, zonder dat we zijn gezicht zagen. Ik merkte dat we in de gaten gehouden werden. Ik zei tegen Hessel dat we hier nu echt weg moesten. Hessel zei dat het allemaal helemaal niet zo erg was als het leek. Maar ik bleef de onrust houden. In een ander fragment was ik in de badkamer van mensen die ik verder niet kende. Dat was ergens in Nederland. Het was een luxe badkamer, in een luxe huis. Ze hadden niet in de gaten dat ik daar was. Ik zat er al de hele ochtend. Wellicht gebruikte ik het bad om in te slapen. Ik was op de vlucht, en had hier even mogen schuilen. De mensen dachten dat ik alweer verder getrokken was, maar ik was dus nog steeds in hun huis. Wellicht zagen ze mij ook niet, was ik onzichtbaar. Het was ook wel in het ouderlijk huis. Hessel stond buiten met de auto klaar, om samen weg te rijden. Ik moest nog wel even mijn bagage inladen. Het was bij de garage van het ouderlijk huis, van heel vroeger. Ik wilde de bewoners van het huis nog wel even laten weten dat ik al die tijd in de badkamer had gezeten. Ik was nog even aan het nadenken hoe ik dit ging aanpakken.