Ik droomde over een hele aparte auto.
Locatie was ergens hoog op een stellage, waar ook een station gebouwd was. Deed denken aan de bovenverdieping op Den Haag CS, waar het busstation is. Zo gebouwd als het complex met de kb in Den Haag. In de droom alles hoog, op houten palen, zoals Amsterdam gebouwd is, op zich wel stevig, maar ook wel spannend, van 'waarom nou zo nodig op palen en niet gewoon rustig op de begane grond'.
We gingen steeds van en naar een bestemming met de trein, het gaf onrust, waar moesten we nu naartoe en hoe laat, dat werd maar steeds niet duidelijk, hetzelfde fragment en met dezelfde beelden is voorgekomen in andere dromen, steeds een beetje omhangen rond dat station, geen echte beslissing kunnen nemen omdat info ontbreekt, op zoek naar info, navragen bij mensen, hier heel actief achteraan, maar steeds de info niet krijgen, ook weer niet zo'n probleem, we gaan gewoon verder, heeft gewoon tijd nodig, als we maar in beweging blijven, dus vandaar het komen en gaan met de trein.
Deze keer lijkt er een kentering, in vergelijking met de dromenketen vooraf, waarin steeds hetzelfde beeld waarin ik vast leek te lopen. Deze keer geen trein, maar iets totaal nieuws en anders en daarom veelbelovend, maar prijs de dag niet voor het avond is, denk ik bij mezelf, ik ben gezond terughoudend, en dat blijkt terecht, deze haalt het inderdaad niet tot de avond, ook al was het goed bedoeld, geen man overboord, ik was voorbereid door een voorgevoel, toch geprobeerd, maar het gaat niet door.
Het ging om een 'flitsende man', die voorreed in een hele aparte auto, op de plaats waar anders de trein stopte, massaal, voor een heleboel mensen, terwijl deze auto 'speciaal alleen voor ons was', aldus de man. Hij ging het promoten met allerlei gebaren, zat laag in de auto, zoals in een motor met zijspan, had ook zo'n helmpje op, handen zwaaiend in de lucht, het was zo gewichtig, dat ik het niet vertrouwde. Hij nodigde ons uit om in te stappen, en dan 'zou alles goed komen'. Ik moest eerst nog allerlei andere dingen doen, en hij wachtte geduldig. Ik ging het bewust uitstellen. We konden vroeg in de ochtend al instappen, maar uiteindelijk werd het rond 15.00 uur.
Hij zat op een 'plank met vier wielen', zoals de jongens vroeger in 'karren' rondreden, op de kleuterschool, ook zo gewichtig doend. Het bijzondere was, dat er een doorzichtige koepel over je heen gebogen werd, zodra je was ingestapt. Zoals bij een zonnebank. Op zich heel luxe, want zo kon je overdag heerlijk van het zonlicht genieten, terwijl je rond gereden werd. Lekker warm daar binnen. Maar toen het ritueel eenmaal plaatsvond, vond ik het benauwend en krapjes en had ik er geen goed gevoel bij. Alles was tot in de puntjes geregeld. Ik zat op de passagiersstoel, de anderen (wie?) zaten achterin, de man reed, het was zoals in de sfeer van het liedje 'op een mooie Pinksterdag' of 'In een rijtuigje'.
Niemand leek zich zorgen te maken, maar ik wel. Halverwege stapte ik uit, we waren toen ergens midden op het land, water in de buurt. De anderen waren verbaasd, maar accepteerden het wel. De man was verbouwereerd, maar moest het ook maar accepteren, sputterde niet tegen. Ik was enorm opgelucht dat ik uitgestapt. Nu voelde ik voor het eerst de vrijheid. Het landschap zag er veelbelovend uit. Ik ging blij en uitgerust op pad, had voldoende rantsoen bij me, had mijn route perfect uitgestippeld, had er zin in.........
Locatie was ergens hoog op een stellage, waar ook een station gebouwd was. Deed denken aan de bovenverdieping op Den Haag CS, waar het busstation is. Zo gebouwd als het complex met de kb in Den Haag. In de droom alles hoog, op houten palen, zoals Amsterdam gebouwd is, op zich wel stevig, maar ook wel spannend, van 'waarom nou zo nodig op palen en niet gewoon rustig op de begane grond'.
We gingen steeds van en naar een bestemming met de trein, het gaf onrust, waar moesten we nu naartoe en hoe laat, dat werd maar steeds niet duidelijk, hetzelfde fragment en met dezelfde beelden is voorgekomen in andere dromen, steeds een beetje omhangen rond dat station, geen echte beslissing kunnen nemen omdat info ontbreekt, op zoek naar info, navragen bij mensen, hier heel actief achteraan, maar steeds de info niet krijgen, ook weer niet zo'n probleem, we gaan gewoon verder, heeft gewoon tijd nodig, als we maar in beweging blijven, dus vandaar het komen en gaan met de trein.
Deze keer lijkt er een kentering, in vergelijking met de dromenketen vooraf, waarin steeds hetzelfde beeld waarin ik vast leek te lopen. Deze keer geen trein, maar iets totaal nieuws en anders en daarom veelbelovend, maar prijs de dag niet voor het avond is, denk ik bij mezelf, ik ben gezond terughoudend, en dat blijkt terecht, deze haalt het inderdaad niet tot de avond, ook al was het goed bedoeld, geen man overboord, ik was voorbereid door een voorgevoel, toch geprobeerd, maar het gaat niet door.
Het ging om een 'flitsende man', die voorreed in een hele aparte auto, op de plaats waar anders de trein stopte, massaal, voor een heleboel mensen, terwijl deze auto 'speciaal alleen voor ons was', aldus de man. Hij ging het promoten met allerlei gebaren, zat laag in de auto, zoals in een motor met zijspan, had ook zo'n helmpje op, handen zwaaiend in de lucht, het was zo gewichtig, dat ik het niet vertrouwde. Hij nodigde ons uit om in te stappen, en dan 'zou alles goed komen'. Ik moest eerst nog allerlei andere dingen doen, en hij wachtte geduldig. Ik ging het bewust uitstellen. We konden vroeg in de ochtend al instappen, maar uiteindelijk werd het rond 15.00 uur.
Hij zat op een 'plank met vier wielen', zoals de jongens vroeger in 'karren' rondreden, op de kleuterschool, ook zo gewichtig doend. Het bijzondere was, dat er een doorzichtige koepel over je heen gebogen werd, zodra je was ingestapt. Zoals bij een zonnebank. Op zich heel luxe, want zo kon je overdag heerlijk van het zonlicht genieten, terwijl je rond gereden werd. Lekker warm daar binnen. Maar toen het ritueel eenmaal plaatsvond, vond ik het benauwend en krapjes en had ik er geen goed gevoel bij. Alles was tot in de puntjes geregeld. Ik zat op de passagiersstoel, de anderen (wie?) zaten achterin, de man reed, het was zoals in de sfeer van het liedje 'op een mooie Pinksterdag' of 'In een rijtuigje'.
Niemand leek zich zorgen te maken, maar ik wel. Halverwege stapte ik uit, we waren toen ergens midden op het land, water in de buurt. De anderen waren verbaasd, maar accepteerden het wel. De man was verbouwereerd, maar moest het ook maar accepteren, sputterde niet tegen. Ik was enorm opgelucht dat ik uitgestapt. Nu voelde ik voor het eerst de vrijheid. Het landschap zag er veelbelovend uit. Ik ging blij en uitgerust op pad, had voldoende rantsoen bij me, had mijn route perfect uitgestippeld, had er zin in.........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten