Ik heb een examen Nederlands. Het is de steeds terugkerende Rode Draad. Iedereen wist dat hij/zij examen had, maar op de een of andere manier kom ik er later pas achter. Dan is het examen al achter de rug, of de anderen zijn er net mee bezig. Dan moet ik hemel en aarde bewegen, om bij het examen te komen, en dit alsnog te maken.
Ik heb geluk dat het een examen Nederlands is, en ik dus niet van tevoren heb moeten leren. Maar de studenten hebben het examen wel van tevoren mogen uitprinten, dus dat moet ik ook nog even snel regelen. Via via lukt dat, gelukkig. Het is nog donker, 's ochtends vroeg. Maar dat geeft niet, want het papieren examen heeft lichtgevende letters. Dat kan ik in de bus op gemak doornemen.
Ik spring in de eerste bus richting Naaldwijk, bevind mij op dat moment ergens voorin Den Haag. Ik weet niet waar ik precies moet zijn, maar ik weet wel dat het ergens in Naaldwijk is. En dan ben ik alvast maar op weg. Ik vraag aan jongeren in de bus waar ik moet zijn. Er is een jongedame met lang donker haar bij. Ze legt het allemaal heel geduldig uit.
Ik kijk naar buiten. Het is nog steeds erg donker. We rijden van Wateringen naar Naaldwijk, dus ook voorbij het ouderlijk huis. Dat voelt een beetje gek, maar ook wel weer prettig. Dat is dan maar weer voorbij, zeg maar.
Ook een steeds terugkerend thema: ik heb geen schoenen aan, of niet de juiste schoenen. Nu heb ik die oude instappers aan, met ook nog verfspetters erop. Maakt me niks uit. Als ik maar schoenen draag. Niemand die het opmerkt, als ik examen doe. Ook heb ik een tas met gaten, en ik geef mezelf op mijn kop, dat ik nu juist zo'n tas heb meegenomen. De papieren van het examen vallen door de gaten heen.
Ik word wakker, en moet mezelf er echt van vergewissen dat het maar een droom was, en dat ik echt geen examen meer hoef te doen. Ik ben erg opgelucht.
Ik heb geluk dat het een examen Nederlands is, en ik dus niet van tevoren heb moeten leren. Maar de studenten hebben het examen wel van tevoren mogen uitprinten, dus dat moet ik ook nog even snel regelen. Via via lukt dat, gelukkig. Het is nog donker, 's ochtends vroeg. Maar dat geeft niet, want het papieren examen heeft lichtgevende letters. Dat kan ik in de bus op gemak doornemen.
Ik spring in de eerste bus richting Naaldwijk, bevind mij op dat moment ergens voorin Den Haag. Ik weet niet waar ik precies moet zijn, maar ik weet wel dat het ergens in Naaldwijk is. En dan ben ik alvast maar op weg. Ik vraag aan jongeren in de bus waar ik moet zijn. Er is een jongedame met lang donker haar bij. Ze legt het allemaal heel geduldig uit.
Ik kijk naar buiten. Het is nog steeds erg donker. We rijden van Wateringen naar Naaldwijk, dus ook voorbij het ouderlijk huis. Dat voelt een beetje gek, maar ook wel weer prettig. Dat is dan maar weer voorbij, zeg maar.
Ook een steeds terugkerend thema: ik heb geen schoenen aan, of niet de juiste schoenen. Nu heb ik die oude instappers aan, met ook nog verfspetters erop. Maakt me niks uit. Als ik maar schoenen draag. Niemand die het opmerkt, als ik examen doe. Ook heb ik een tas met gaten, en ik geef mezelf op mijn kop, dat ik nu juist zo'n tas heb meegenomen. De papieren van het examen vallen door de gaten heen.
Ik word wakker, en moet mezelf er echt van vergewissen dat het maar een droom was, en dat ik echt geen examen meer hoef te doen. Ik ben erg opgelucht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten