Weide

Ik begeef mij  bij de molen in Aalden. Er is een 'variant van de schildersontmoetingsdag'. De bezoekers krijgen een soort rondleiding door hun eigen leven, of door het universele leven van een groep mensen. Spiritualiteit en religieuze beleving in het dagelijks leven is het centrale thema. Er kan van alles aan de orde gesteld worden, als het maar om dit thema draait. Als reminders stralen er steeds streepjes zonlicht tussen de ene locatie en de andere. Het is een heel prettig samenzijn, veel saamhorigheid, zonder dat het nu allemaal 'te vroom' zou zijn.

Ik kom onder andere bij een vrouw, die vertelt dat ze via het geloof een paar collega's geholpen heeft bij belangrijke stappen in hun persoonlijke dagelijks leven.

Het was een hele uitgebreide  rondleiding, en ik ben net bezig deze af te sluiten. Ik kan nog wel heel gemakkelijk terugkijken. Ook al ben ik op de locatie bij de molen, ik kan ook vanuit vogelvlucht op de andere locaties neerkijken. Maar dat ik echt terugkijken. Ik kan er gerust nog eens naartoe, maar ik hoef er niet meer te zijn. Overal is de laatste hand gelegd. Ik ben toe aan de volgende fase.

De volgende fase betreft een pad naar de molen. Het is het pad, waar ik de zonnebloemen fotografeerde. Er staan nog wat standjes met mensen die bezig zijn met een thema in hun leven, maar dat betreft niet meer mijn thema. Ik kan nu doorlopen, gewoon heel rustig wandelen en vooral niet haasten. Ik hoef er geen extra inspanning meer voor te doen, en ik word ook niet afgeleid of overprikkeld, omdat de omgeving geen fysieke elementen meer bevat, en er zijn ook geen mensen.

Er is een grote weide. Ik ben helemaal onder de indruk van  deze ervaring. Ik kijk uit over een glooiiende weide, badend in licht. Er is de stilte die een natuurgebied eigen is: sereen, met hier een daar de zang van een vogel, een zuchtje wind. Er groeien grote cactussen in verschillende bonte kleuren. Het lijkt wel, alsof de cactussen geverfd zijn. Dat is ook zo, zegt een van de deelnemers..
Er is verfpoeder gebruikt.

Dit is een slanke, blonde vrouw, met sluik haar. Ze begeleidt me nog een stukje de weide op. Ze geeft aan dat het misschien wel wat apart is, dat de cactussen geverfd zijn. Maar er zijn alleen maar natuurlijke verfstoffen gebruikt. Ik ben overweldigd,  ze had het helemaal niet hoeven verantwoorden.

Het voelt spiritueel, zoals in India. Ik voel zelf alle vertrouwen in deze te vervolgen weg. Het gebaar de  van de vrouw symboliseert het feit, dat anderen er ook vertrouwen in hebben. Als ik voor mii uit kijk, dan zie ik een ruime, lege vlakte. Verderop zijn geen cactussen meer. Het is wel apart om hier cactussen aan te treffen,  want die gebied is verre van woestijn-achtig. Het is juist heel vruchtbaar,, sappig groen, gezond. Door de oase van licht kan ik niet ver zien, maar ik word er ook niet door verblind. Het lijkt wat mistig te zijn, maar dat komt ook door het licht.

Ik weet niet wat mij te wachten staat, en ik heb ook geen behoefte om hier achter te komen. Ik heb er namelijk alle vertrouwen in. Het belooft veel goeds......