Brief

Ik ben op bezoek bij een jong echtpaar. Het kan wel zijn, dat de vrouw een collega van mij geweest is. Ze leven een afgezonderd leven, maar laten mij wel toe. Als ik daar thuis kom, kruipt de man in een kast, springt in het vak van een boekenkast, zoals een kat dat doet. Ik zeg dat ik hem niet aan het schrikken wilde maken. De vrouw zegt, dat dit niet aan mij ligt. Hij springt uit voorzorg altijd in de kast, als er mensen op bezoek komen. Ik voel de grote angst, die zij beiden hebben. Ze zijn erg op hun hoede. Ik heb het met hun te doen. Dit is toch niet nodig? Wat naar, om zo door het leven te moeten gaan. Maar ik begrijp het aan de andere kant ook wel.

De man heeft naar ons gesprek geluisterd. Hierdoor komt hij tot ontspanning, en komt langzaam, op zijn eigen tijdstip, de kast uit. Wow, dat had ik niet verwacht. De vrouw kijkt mij intens gelukkig aan. Dit is echt een teken van vertrouwen! Het ijs is gebroken. We zijn alledrie heel gelukkig met deze situatie.

Blijkbaar heb ik een stuk tekst voor hun geschreven. Maar dat wist ik zelf niet. Misschien vanwege hun huwelijkse inzegening. Ik laat de handgeschreven tekst zien. Ik heb een stuk met potlood in de kantlijn gemarkeerd. Dat stuk lees ik even hardop voor. Kijk, dit stukje heb ik inhoudelijk veranderd, zodat jullie privacy beter beschermd wordt. Ik vertel hier hetzelfde als wat ik eerder vertelde, maar minder openhartig, en het doet niet af aan het verhaal. Ze zijn erg blij dat ik het heb aangepast. Dit was niet op hun eigen verzoek, maar was gewoon mijn eigen opvatting.

Dit is een goede basis voor de verdere samenwerking.