Ik reis mee in een grote bus van een reisbureau. We hebben er al een lange rit op zitten. We naderen Leiden. Vlakbij de studentenflat waar ik woonde, rijdt de bus over een smal bruggetje. Het is even spannend of het bruggetje de bus zal houden, en daarom kondigt de chauffeur aan dat we het bruggetje naderen, en dat hij de inschatting goed kan maken. Dat gaat ook prima. Niks aan de hand. Nu zijn we vlakbij de studentenflat, waar ik vroeger woonde.
De bus staat stil bij de spoorwegovergang. De plaats van bestemming is bijna bereikt, en het is te merken aan de buschauffeur dat hij nu wel even rust wil, na deze lange reis. Er kunnen hier ook al mensen uitstappen; dat scheelt een hoop drukte bij het eindpunt van de reis. Dus ik stap ook uit, aangezien het dus vlakbij de studentenflat is. Maar ik moet wel mijn bagage nog hebben. Het lijkt wel alsof de buschauffeur dat is vergeten. Even twijfel ik; misschien zit ik gewoon in een stadsbus, en verwacht de chauffeur niet dat mijn bagage nog onderin het ruim zit.
De chauffeur komt niet in beweging om mijn bagage op te halen, en reageert duidelijk geirriteerd. Hij is van plan gewoon weer door te rijden, als de spoorbomen weer omhoog gaan. Ik tik driftig op het raampje en maak gebaren, maar hij trekt zich er niets van aan. Er zijn ook andere mensen, die hun bagage nodig hebben. Ik kom ook voor hen op. Maar het haalt niets uit. Ik merk hoe dik het raam is, van dubbel glas, je kunt hierdoor zelfs het kloppen bijna niet horen, het is als een muur, waar je niet doorheen komt.
Uiteindelijk krijg ik een grote bruine koffer, die half open is, met een paar schamele kleren en schoenen, het ziet er slonzig uit. Ook krijg ik de rugzak van een schooljongen, die half open is. De drinkbeker valt er bijna uit. De koffer is ooit wel van mij geweest, maar dit is niet de bagage die ik bedoelde. Ik vind het beledigend dat ik zo afgewimpeld word, en ik kan er niets tegen doen.
Op de plaats van de studentenflat ben ik met het gezin van komaf in een vakantiehuisje. Ze maken kennis met mijn Duitse vriend. Hugo is blijkbaar nog heel klein, en hij heel groot. Hugo klimt als een aapje tegen hem aan, en is bijzonder geinteresseerd in de ketting die hij draagt. Hij staat daar dus uiteindelijk met Hugo als kind in zijn armen, en hij moet er erg om lachen.
Hij maakt ook kennis met mijn vader, en mijn vader praat hardop in zijn slaap. In de droom is mijn vader heel ziek, en moeilijk aanspreekbaar. Hij is heel erg aan het worstelen met gedachten en herinneringen. Ik hoop dat hij wat rust krijgt.
Ik wandel over een 'vergeten laan' in mijn geboortedorp. Het is een eindeloze route tussen de kassen. Ik kom geen mensen tegen. Hier en daar worden er nieuwe huizen gebouwd. Den Haag rukt aan. Ik kan het allemaal niet terug herkennen. Het gaat nu wel erg lang duren. Ik word nu een beetje bezorgd. Waar kom ik uit? En hoe gaat het verder? Het is heel vroeg in de ochtend. Iedereen slaapt nog.
In een zaaltje kijken we naar een film. Het is met de techniek van vroeger. Zoals je als kleuter naar dia's van een kaboutertje keek. Of de vakantiekiekjes. Het scherm verandert niet. Het is oker geel, en het 'golft een beetje', alsof het losse verf is, op het doek. Het stelt een zandvlakte voor, en het is gecombineerd met bruin, de jaren '70 kleuren. Het bruin is onderdeel van een mandala, maar ook wel een vierkant in een cirkel. Er zijn ook oranje kleuren in het beeld te zien. Het is geen bewegend beeld, dus we blijven kijken naar dit stilstaande beeld. Ik doe dit dus een tijdje, maar dan denk ik dat het wel weer tijd is om op te stappen. Nee, dat is in het geheel niet de bedoeling. Dat zegt iemand, die zaalwacht heeft, zoals in een bioscoop. Het is van groot belang om te blijven zitten, en heel rustig af te wachten. Het is juist de bedoeling om het allemaal over mij heen te laten komen, hoe lang dit verder ook gaat duren. Mijn Duitse vriend geeft een demonstratie van 'archeologie door de jaren heen'. Hij gaat laten zien hoe de mensen vroeger omgingen met film. Dus dat heeft heel veel tijd en geduld nodig. Ik heb er nog wel vragen over. Want in de prehistorie had men toch helemaal nog geen film!?!?
De bus staat stil bij de spoorwegovergang. De plaats van bestemming is bijna bereikt, en het is te merken aan de buschauffeur dat hij nu wel even rust wil, na deze lange reis. Er kunnen hier ook al mensen uitstappen; dat scheelt een hoop drukte bij het eindpunt van de reis. Dus ik stap ook uit, aangezien het dus vlakbij de studentenflat is. Maar ik moet wel mijn bagage nog hebben. Het lijkt wel alsof de buschauffeur dat is vergeten. Even twijfel ik; misschien zit ik gewoon in een stadsbus, en verwacht de chauffeur niet dat mijn bagage nog onderin het ruim zit.
De chauffeur komt niet in beweging om mijn bagage op te halen, en reageert duidelijk geirriteerd. Hij is van plan gewoon weer door te rijden, als de spoorbomen weer omhoog gaan. Ik tik driftig op het raampje en maak gebaren, maar hij trekt zich er niets van aan. Er zijn ook andere mensen, die hun bagage nodig hebben. Ik kom ook voor hen op. Maar het haalt niets uit. Ik merk hoe dik het raam is, van dubbel glas, je kunt hierdoor zelfs het kloppen bijna niet horen, het is als een muur, waar je niet doorheen komt.
Uiteindelijk krijg ik een grote bruine koffer, die half open is, met een paar schamele kleren en schoenen, het ziet er slonzig uit. Ook krijg ik de rugzak van een schooljongen, die half open is. De drinkbeker valt er bijna uit. De koffer is ooit wel van mij geweest, maar dit is niet de bagage die ik bedoelde. Ik vind het beledigend dat ik zo afgewimpeld word, en ik kan er niets tegen doen.
Op de plaats van de studentenflat ben ik met het gezin van komaf in een vakantiehuisje. Ze maken kennis met mijn Duitse vriend. Hugo is blijkbaar nog heel klein, en hij heel groot. Hugo klimt als een aapje tegen hem aan, en is bijzonder geinteresseerd in de ketting die hij draagt. Hij staat daar dus uiteindelijk met Hugo als kind in zijn armen, en hij moet er erg om lachen.
Hij maakt ook kennis met mijn vader, en mijn vader praat hardop in zijn slaap. In de droom is mijn vader heel ziek, en moeilijk aanspreekbaar. Hij is heel erg aan het worstelen met gedachten en herinneringen. Ik hoop dat hij wat rust krijgt.
Ik wandel over een 'vergeten laan' in mijn geboortedorp. Het is een eindeloze route tussen de kassen. Ik kom geen mensen tegen. Hier en daar worden er nieuwe huizen gebouwd. Den Haag rukt aan. Ik kan het allemaal niet terug herkennen. Het gaat nu wel erg lang duren. Ik word nu een beetje bezorgd. Waar kom ik uit? En hoe gaat het verder? Het is heel vroeg in de ochtend. Iedereen slaapt nog.
In een zaaltje kijken we naar een film. Het is met de techniek van vroeger. Zoals je als kleuter naar dia's van een kaboutertje keek. Of de vakantiekiekjes. Het scherm verandert niet. Het is oker geel, en het 'golft een beetje', alsof het losse verf is, op het doek. Het stelt een zandvlakte voor, en het is gecombineerd met bruin, de jaren '70 kleuren. Het bruin is onderdeel van een mandala, maar ook wel een vierkant in een cirkel. Er zijn ook oranje kleuren in het beeld te zien. Het is geen bewegend beeld, dus we blijven kijken naar dit stilstaande beeld. Ik doe dit dus een tijdje, maar dan denk ik dat het wel weer tijd is om op te stappen. Nee, dat is in het geheel niet de bedoeling. Dat zegt iemand, die zaalwacht heeft, zoals in een bioscoop. Het is van groot belang om te blijven zitten, en heel rustig af te wachten. Het is juist de bedoeling om het allemaal over mij heen te laten komen, hoe lang dit verder ook gaat duren. Mijn Duitse vriend geeft een demonstratie van 'archeologie door de jaren heen'. Hij gaat laten zien hoe de mensen vroeger omgingen met film. Dus dat heeft heel veel tijd en geduld nodig. Ik heb er nog wel vragen over. Want in de prehistorie had men toch helemaal nog geen film!?!?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten