Ik ben in een nieuw huis, met allemaal afdelingen, waar ook andere mensen wonen. Het lijkt op een commune, maar ieder laat elkaar wel vrij, en met ruimte. Ik woon met mijn gezin op de benedenverdieping. Ik kan de was in de tuin hangen, maar ook op het binnenplaatsje. Ik kies ervoor om de was in de tuin te hangen. Ook ben ik bezig met het uitzoeken van kleine spulletjes, van zolder.
Dan in een keer, neem ik al die dingen mee de tram in! Waarom, dat is mij zelf ook onduidelijk. Daar zit ik, in de tram in Utrecht. De spullen liggen verspreid over de banken, en er zitten mensen hier en daar. Het geeft veel onrust. Het is niet zo erg als ik spullen zou achterlaten, maar ik wil toch alles bij elkaar houden. Er is een bak met kleine spulletjes, en een wasmand, die half open op een bank staat.
Nu blijkt, dat ik in Den Haag ben. Dat klopt beter, want in Utrecht rijden volgens mij geen trams. We rijden bij het Spui. Er wordt gezegd dat ik mij in een paradijs voelde, toen ik in Den Haag ging wonen, in het anti-kraakpand. Dat klopt ook wel. Ik was er zo zielsgelukkig mee. Plotseling klopte alles, viel alles op zijn plek! Men name natuurlijk het huis zelf, waar ik mij ontzettend fijn voelde. Maar ook de vrijheid, dat ik zomaar even de stad in kon, naar een bioscoop of uitgaan. Dat ik aan niemand verantwoording hoefde af te leggen en niet afhankelijk was van vervoer. Dat ik midden in de nacht kon besluiten om nog even in mijn eentje naar 'Iets Vrijers' te lopen. Dat was een prachtige tijd!
Op het Spui stap ik uit, neem al mijn spullen mee (het is wel wat veel werk, maar het lukt). Dan neem ik de tram weer terug, naar de wijk Bouwlust/Vrederust, mijn eerste werkplek in Den Haag. Het lukt allemaal, maar dan denk ik dat het ook gemakkelijker had gekund, dat ik met de auto had kunnen gaan. Het is nog de witte Golf.
Ik ben op een kraamfeest, met vooral jonge mensen met kinderen. Het is in een grote tuin, met perkjes op verschillende hoogtes, en veel kersverse aarde, het ruikt lekker. Het is misschien ook meer, dat ik hier even om het hoekje kom kijken: alles verloopt naar wens. Ik kan weer verder trekken. Ik probeer 'stilzwijgend' te vertrekken, maar het blijkt dat ik nog zware baby-sokjes bij me heb. Ik weet even niet waar ik deze moet laten. Ik wil niet dat er een kindje met blote voeten is, maar ik wil ook niet opvallen. Dus ik laat de sokjes op een bistro-tafeltje achter, en vertrek.
Dan in een keer, neem ik al die dingen mee de tram in! Waarom, dat is mij zelf ook onduidelijk. Daar zit ik, in de tram in Utrecht. De spullen liggen verspreid over de banken, en er zitten mensen hier en daar. Het geeft veel onrust. Het is niet zo erg als ik spullen zou achterlaten, maar ik wil toch alles bij elkaar houden. Er is een bak met kleine spulletjes, en een wasmand, die half open op een bank staat.
Nu blijkt, dat ik in Den Haag ben. Dat klopt beter, want in Utrecht rijden volgens mij geen trams. We rijden bij het Spui. Er wordt gezegd dat ik mij in een paradijs voelde, toen ik in Den Haag ging wonen, in het anti-kraakpand. Dat klopt ook wel. Ik was er zo zielsgelukkig mee. Plotseling klopte alles, viel alles op zijn plek! Men name natuurlijk het huis zelf, waar ik mij ontzettend fijn voelde. Maar ook de vrijheid, dat ik zomaar even de stad in kon, naar een bioscoop of uitgaan. Dat ik aan niemand verantwoording hoefde af te leggen en niet afhankelijk was van vervoer. Dat ik midden in de nacht kon besluiten om nog even in mijn eentje naar 'Iets Vrijers' te lopen. Dat was een prachtige tijd!
Op het Spui stap ik uit, neem al mijn spullen mee (het is wel wat veel werk, maar het lukt). Dan neem ik de tram weer terug, naar de wijk Bouwlust/Vrederust, mijn eerste werkplek in Den Haag. Het lukt allemaal, maar dan denk ik dat het ook gemakkelijker had gekund, dat ik met de auto had kunnen gaan. Het is nog de witte Golf.
Ik ben op een kraamfeest, met vooral jonge mensen met kinderen. Het is in een grote tuin, met perkjes op verschillende hoogtes, en veel kersverse aarde, het ruikt lekker. Het is misschien ook meer, dat ik hier even om het hoekje kom kijken: alles verloopt naar wens. Ik kan weer verder trekken. Ik probeer 'stilzwijgend' te vertrekken, maar het blijkt dat ik nog zware baby-sokjes bij me heb. Ik weet even niet waar ik deze moet laten. Ik wil niet dat er een kindje met blote voeten is, maar ik wil ook niet opvallen. Dus ik laat de sokjes op een bistro-tafeltje achter, en vertrek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten