Een droom, die vaker terugkomt: ik was weer op de gesloten afdeling, ik wist weer niet waarom, het ging toch goed met met, het gevoel 'iets fout te hebben gedaan, want anders zou ik hier toch niet naartoe gebracht worden', en geen idee wat je dan fout hebt gedaan.
Ik was er misschien al, en anders zou ik er gebracht worden. Het was ook weer zo, dat ik precies de regels kende, en het personeel, en het dagprogramma. Ik verzamelde zelfs al spulletjes voor het dagprogramma, zoals handwerkmateriaal voor de creatieve therapie, en ballen voor het sporten.
Ik zat op de bank in het vorige huis, en kon voor het oog geen kant op, omdat ik weer in een ernstige crisis zou verkeren. Maar inwendig was er gewoon helemaal niets aan de hand, integendeel, het ging juist heel goed met mij. Maar ik moest dat dus verbergen, want ik moest eraan 'meedoen', dat het niet goed met mij zou gaan, anders hadden de anderen geen 'belangrijke taak', en dan hadden ze dus ook 'geen aanzien', en daar konden ze niet mee omgaan. Dus hun gevoel van eigenwaarde verliep dan blijkbaar 'via mij'. Dat voelde trouwens wel griezelig. Ik dacht nou ja, als het dan zo moet, dan werk ik wel mee, inwendig weet ik wel beter.
De deur naar de keuken stond open, en bovenop de deur lagen de broodjes voor het ontbijt, in het paviljoen. Het deed ook wel denken aan de Center Parcs huisjes, en dat er aan de huisjes brood gebracht werd, ivm de ontbijtservice. Ik vond het allemaal maar een rare toestand. Was liever bezig met de dagelijkse dingen, zoals werken, iets goeds doen voor anderen, buiten de deur.
Onderliggend weer de voortdurende beklemming: blijkbaar staat het buiten kijf dat ik weer achter gesloten deuren moet, het voelt toch een beetje alsof je een crimineel bent, terwijl je niets gedaan hebt. Je doet juist alleen maar goede dingen. Dat anderen voor jou bepalen. Dat je ook niet weer, wanneer je dan weer weg mag. En wat de reden is dat je ofwel langer moet blijven, ofwel al eerder weg mag. Wie bepaalt dat, en waarom dan?
Ik was er misschien al, en anders zou ik er gebracht worden. Het was ook weer zo, dat ik precies de regels kende, en het personeel, en het dagprogramma. Ik verzamelde zelfs al spulletjes voor het dagprogramma, zoals handwerkmateriaal voor de creatieve therapie, en ballen voor het sporten.
Ik zat op de bank in het vorige huis, en kon voor het oog geen kant op, omdat ik weer in een ernstige crisis zou verkeren. Maar inwendig was er gewoon helemaal niets aan de hand, integendeel, het ging juist heel goed met mij. Maar ik moest dat dus verbergen, want ik moest eraan 'meedoen', dat het niet goed met mij zou gaan, anders hadden de anderen geen 'belangrijke taak', en dan hadden ze dus ook 'geen aanzien', en daar konden ze niet mee omgaan. Dus hun gevoel van eigenwaarde verliep dan blijkbaar 'via mij'. Dat voelde trouwens wel griezelig. Ik dacht nou ja, als het dan zo moet, dan werk ik wel mee, inwendig weet ik wel beter.
De deur naar de keuken stond open, en bovenop de deur lagen de broodjes voor het ontbijt, in het paviljoen. Het deed ook wel denken aan de Center Parcs huisjes, en dat er aan de huisjes brood gebracht werd, ivm de ontbijtservice. Ik vond het allemaal maar een rare toestand. Was liever bezig met de dagelijkse dingen, zoals werken, iets goeds doen voor anderen, buiten de deur.
Onderliggend weer de voortdurende beklemming: blijkbaar staat het buiten kijf dat ik weer achter gesloten deuren moet, het voelt toch een beetje alsof je een crimineel bent, terwijl je niets gedaan hebt. Je doet juist alleen maar goede dingen. Dat anderen voor jou bepalen. Dat je ook niet weer, wanneer je dan weer weg mag. En wat de reden is dat je ofwel langer moet blijven, ofwel al eerder weg mag. Wie bepaalt dat, en waarom dan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten