Reis

Ik was met een groep mensen op reis. We bezochten allerlei plaatsen, en gingen toen weer verder. Het waren ook wel een soort bedrijfsbezoeken. Het was erg interessant, en totaal niet vermoeiend. Dat kwam, omdat het vooral interessant was, en omdat we er helemaal klaar voor waren. Ik nam een beetje de leiding, omdat ik de verschillende locaties al heel goed kende. Dat was alleen van heel lang geleden, dus was het wel fijn, dat er ter plekke voorlichting gegeven werd, over de actuele ontwikkelingen.

We namen ook deel aan een politiek debat. Er zaten allemaal serieuze mensen in jasje dasje en mantelpakje, heel serieus te vergaderen en debatteren. Het was in een college-zaal-opstelling, maar in een halve cirkel, zoals in de Tweede Kamer. Ik vond het raar dat er helemaal geen grappen gemaakt werden. Er was een te serieuze stemming. Ik nodigde mijn medereizigers uit, om tussen deze mensen te gaan zitten. Eerst aarzelden ze, maar ik zei nee hoor, je kunt het gewoon doen. Dus deden ze het, ze waren over de drempel, er was hilariteit, maar iedereen deed meteen mee, het was sfeer-verhogend, de mensen die daar waren vonden het ook helemaal prima.

Er was een overzichtje, zoals de wijzer van de benzinetank, op het dashboard van de auto. Bij de streeptjes stonden de namen van de reeds aanwezige mensen. Ik schreef onze namen er met licht potlood tussen. De anderen schrokken daar wel van. Kan dit zomaar? Ja hoor. Wij horen er net zo goed ook bij. Ieder heeft zijn/haar bijdrage. Hoe groot of klein ook. Ja. Dat was ook wel zo. De anderen waren er wel trots op, dat hun namen er nu op stonden. En ik ook. Ik schrok ervan, dat ik dit gedurfd had. Maar ik had het toch maar mooi gedaan. Het voelde wel 'eng', maar nu kon ik ook niet meer terug. Het was goed, zoals het gegaan was.

In een ander fragment stapte ik uit de taxi, zoals in de film, die ik deze week. Ik vroeg - net als in de film - aan de taxichauffeur om even op mij te wachten. Dat was prima. Ik kwam in een gebouw of huis, met vele verdiepingen, met open verbinding tussen de boven-en onder-verdiepingen. Het was er groot, ruim, licht, schoon, wit, fris. Dat was enerzijds een voordeel. Alles stond met alles in verbinding. Waar ik wel heel erg aan moest wennen, dat was dat ik mij dus niet meer 'onzichtbaar' ergens kon terugtrekken, op deze manier. Ik zag wel, dat dit 'de moderne tijd' was, maar ik had echt veel tijd en ruimte nodig, om hier aan te wennen. Ik stond wel degelijk achter dit concept, maar het vroeg van mij gewoon even een behoorlijk grote transformatie. Dat was niet erg, prima, genoeg tijd.

Ik moest op verschillende verdiepingen tegelijk zijn, verschillende mensen deden een beroep op mij, ik had niet altijd het overzicht, deed mijn best, overvroeg mezelf niet. Er was ook nog een sjieke vrouw. Ik moest haar helpen met douchen. Het duurde allemaal heel lang, omdat ze veel sieraden droeg, en laagjes sjieke kleding. Dat ging allemaal eerst heel langzaam uit, en toen weer heel langzaam aan. Ik had er niet op gerekend, dat ik deze vrouw moest helpen. Nu moest de taxichauffeur veel te lang wachten. Ik dacht nou ja, het is niet anders. Het is niet ideaal, maar dit overkomt mij nu. Maar weer het beste van maken.

Uiteindelijk ging het gelukkig redelijk vlot met de dame. Ze was me dankbaar, en zei dat ze het verder zelf af kon, dat ik iemand anders kon gaan helpen. Ik zag ook, dat het prima ging. Dus nu kon ik rustig naar de taxichauffeur lopen, het uitleggen. Alles op gemak.