Ik loop door een woonwijk, ergens in Wateringen. Er staat een groepje ouders met jonge kinderen bij een tuin van een van de ouders. Ze staan met elkaar te praten, en groeten mij. Het is hartje zomer. Ik wandel heel rustig, en dan zak ik in een keer door mijn benen. Ik voel me daar echter helemaal niet vervelend bij. Ik blijf even op straat zitten, en krabbel dan heel rustig weer op. Alsof er niets gebeurd is, loop ik weer verder. Ik maak er helemaal geen probleem van.
Als ik dichterbij de mensen kom, loop ik zo via de tuin naar de achterdeur. Ik denk nou ja, waarom doe ik dit nou? Ik kom zomaar op hun prive-terrein. Maar ook de anderen schijnen dat heel normaal te vinden, en praten gewoon verder.
Vannacht werd ik wakker, na een droomfragment. Ik kwam met een groep vrouwen ergens vandaan, en we liepen langs een huis, dat vlakbij het strand van Zandvoort gelegen was. We waren druk in gesprek, en liepen vrij vlot. In de deuropening van het huis stond een vrouw, die heel ontroerd was, over de middag die wij samen hadden doorgebracht. Het was een hele bijzondere middag geweest, mensen hadden op hele spontane manier hun hart gelucht, het was gewoon zo gelopen, nu liepen we hier, om even een frisse neus te halen. De vrouw in de deuropening moest huilen van blijdschap en ontroering. Een van de vrouwen in mijn groepje vond dat maar overdreven. Ik zei niks, maar ik dacht bij mezelf: misschien moet je even verder kijken, dan zul je het wel begrijpen.
Ik was volop bezig met 'verhalen van anderen', maar dan op een goede manier. Ik vertelde de verhalen van anderen aan de rest van de wereld, zonder dat ik er zelf last van had. Het ging ahw 'door mij heen'. Ik vond het erg bijzonder, dat dit soort dingen mij vroeger heel erg vermoeid zou hebben, maar dat het mij nu juist verlichting gaf. Dat kwam, omdat ik meer afstand had genomen. Nu had ik het overzicht. Dat had ik vroeger niet. Ik stond nu een aantal meters verder van de situatie, waardoor het niet meer binnen kon komen. En ik schermde het nu ook goed af, zonder af te doen aan de verbinding tussen mij en de ander.
Als ik dichterbij de mensen kom, loop ik zo via de tuin naar de achterdeur. Ik denk nou ja, waarom doe ik dit nou? Ik kom zomaar op hun prive-terrein. Maar ook de anderen schijnen dat heel normaal te vinden, en praten gewoon verder.
Vannacht werd ik wakker, na een droomfragment. Ik kwam met een groep vrouwen ergens vandaan, en we liepen langs een huis, dat vlakbij het strand van Zandvoort gelegen was. We waren druk in gesprek, en liepen vrij vlot. In de deuropening van het huis stond een vrouw, die heel ontroerd was, over de middag die wij samen hadden doorgebracht. Het was een hele bijzondere middag geweest, mensen hadden op hele spontane manier hun hart gelucht, het was gewoon zo gelopen, nu liepen we hier, om even een frisse neus te halen. De vrouw in de deuropening moest huilen van blijdschap en ontroering. Een van de vrouwen in mijn groepje vond dat maar overdreven. Ik zei niks, maar ik dacht bij mezelf: misschien moet je even verder kijken, dan zul je het wel begrijpen.
Ik was volop bezig met 'verhalen van anderen', maar dan op een goede manier. Ik vertelde de verhalen van anderen aan de rest van de wereld, zonder dat ik er zelf last van had. Het ging ahw 'door mij heen'. Ik vond het erg bijzonder, dat dit soort dingen mij vroeger heel erg vermoeid zou hebben, maar dat het mij nu juist verlichting gaf. Dat kwam, omdat ik meer afstand had genomen. Nu had ik het overzicht. Dat had ik vroeger niet. Ik stond nu een aantal meters verder van de situatie, waardoor het niet meer binnen kon komen. En ik schermde het nu ook goed af, zonder af te doen aan de verbinding tussen mij en de ander.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten