In de droom was ik met een groepje ouders. We woonden met onze kleine kinderen in een gemeenschap, ook wel de studentenflat ´De Zevende Hemel´. We hadden net een hele tijd bij elkaar gezeten, koffie gedronken, van alles doorgepraat. Ik ging weer terug naar mijn kamer, om te studeren. Het was tegenover de locatie waar ik vroeger mijn kamer had, dus aan de kant van de stad. Ik hield de deur open, en zat vlak naast de deur te studeren. Een medestudente of collega liep langs, zag mij zitten en zei dat ze graag nog even haar verhaal kwijt wilde. Prima zei ik. Wacht, zegt ze. Dan haal ik even mijn koffie erbij.
Ik was met mijn studievriendin op Interrail. We reden per trein door een berglandschap: berg op, berg af. Langzaam omhoog, dan snel naar beneden en erbij gillen van plezier. Aangekomen in het dal, riepen we: "Hoera! Kuisheidsgordel mag af!" We droegen een strak breed elastiek om ons middel. Ik kon het duidelijk voelen: de beklemming. Het was zogenaamd om ons 'mooier' te maken: van boven tot onder gehuld in elastiek, zoals 'danspoppetjes', die er allemaal hetzelfde uitzien. Ik vond dat vreselijk, had er niks mee, vond het allemaal maar poppenkast. We riepen dolgelukkig: "Alles gaat nu veranderen!" We waren zo blij!
Er was een heel groot, mooi, schoon zwembad. Er waren weinig mensen in het zwembad. Wij hadden het rijk alleen. Wow! Het was midden in een Frans dorp: een soort 'Brink'. Toen wandelden we naar een vakantiepark in het dorp. Er hing een ontspannen sfeer. Het leek wel alsof alle mensen in het dorp permanent vakantie hadden. Men groette elkaar, groette iedereen, nam alle tijd voor een praatje. Op de stoep lagen mensen te zonnen. Ze hielden rekening met de voorbijgangers. Die moesten er op hun beurt wel om lachen. Het was een hele fijne plaats om te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten