Dood

 Droom 2014:

Zojuist heb ik een droom gedroomd, die opgeschreven moet worden.
Nog nooit eerder heb ik zo'n bijzondere, maar ook heftige droom gehad.
De droom was zo levensecht, dat het nu lijkt alsof ik nog steeds in de droom ben.
Het is in twee fases opgedeeld.

In de eerste fase krijgen wij - als 'team' - het bericht, dat één van onze 'pupillen' niet lang meer te leven heeft. Het is een jonge man, met verstandelijke vermogens die minder goed ontwikkeld zijn, terwijl hij intuïtief / spiritueel juist uitermate sterk en ver ontwikkeld is (ook al hebben de meeste mensen dat helemaal niet in de gaten, omdat ze het niet herkennen).

--> Gisteren was er een programma op televisie, over een jonge man in een woongroep, dus vandaar dat ik daar nu over droom.

We zijn allen onder de indruk, want we houden allemaal heel veel van hem, maar we gaan direct tot handelen over, en zetten onze eigen emoties opzij. We willen er in de eerste instantie zoveel mogelijk voor hem zijn. We helpen hem onder de douche. Hij laat urine en ontlasting lopen, vindt dit vreselijk naar, schaamt zich er enorm voor, wij proberen hem te troosten, en zeggen dat hij zijn lot zo moedig draagt, maar hij is ontroostbaar. In een diepere laag is te zien, dat hij vooral huilt om het feit dat hij binnenkort gaat overlijden, hetgeen paniek met zich meebrengt, waar hij op dat moment niet mee overweg kan, hij staat er helemaal alleen in, en wij zijn slechts toeschouwers, we kunnen hem niet ECHT helpen, en hij weet dat, en wil ons hier niet mee belasten, en wil er ook niet voor uit komen, en dus uit het zich vooral vanwege het feit dat hij ontlasting en urine verliest.

Het moment van machteloosheid en paniek duurt niet lang, is niet zo heftig als verwacht, is goed te overzien, ook al is het niet leuk. Dan gebeurt er iets wonderlijks. Ik word zélf de man!

--> Nu gebeurt dat natuurlijk wel vaker in dromen, en het is dus niet een uitzonderlijk verschijnsel, maar wat het uitzonderlijk maakt is, dat er in rap tempo een transformatieproces op gang komt, en dat proces gaat mijzelf aan, en niet een ander, en dus is het dichterbij dan ooit, zonder dat het beangstigend is, en om laatstgenoemde reden is dit een (persoonlijke) topprestatie, en voelt het levensecht aan.

Van het ene op het andere moment ben ik nu zélf de man geworden.
De fase van schaamte, angst en paniek is inmiddels volledig afgesloten, uitgebreid gezien en gehoord.
Deze heeft voldoende aandacht gehad om nu los te mogen laten.
Het is wel een aparte gewaarwording dat deze fase echt voorbij is, en het voelt ook een beetje alsof ik mij er met 'een Jantje van Leyden' vanaf maak, omdat ik tijdens deze moeilijke fase nog niet de persoon was die ik nu wel ben, en dan lijkt het net alsof een ander deze klus voor mij heeft moeten klaren, en ik mij er nu heel gemakkelijk vanaf maak.

--> Dit is goed te verklaren. Ik heb de klus wél zelf geklaard, alleen was ik mij dat niet bewust. En já, ik werd inderdaad geholpen, ook al weten we nooit door wie en hoe en ik kies er altijd bewust voor om hier niet verder op in te gaan. Het feit dat ik moeite heb om de bewerking van Rammstein mee te zingen (Engel --> dat hij geen engel wil zijn) heeft hier sterk mee te maken. Gisteren zei ik tegen een mede-koorlid dat ik moeite heb met het lied, omdat ik mij wél gesteund weet door engelen of wie of wat dan ook, en het voelt tegennatuurlijk om dan te gaan zingen dat ik niet de engel wil zijn van de ander. Zonder woorden begreep zij wat ik bedoelde. Door dit moment werd ik mij bewust van het feit dat het voor mij dus blijkbaar heel gewoon is om mij omringd te voelen door engelen (of wie of wat dan ook), maar ook dat het heel gewoon is dat ik voor een andere een engel (of wie of wat dan ook) kan zijn, voor mensen dichtbij, maar ook voor mensen die op dit moment niet in mijn dagelijkse leven zijn. Het feit dat wij dus ook nog in de kerk aanwezig waren (waar we immers oefenen met de zang) maakte dit alles nog eens extra werkelijk. Dit is in feite voor mij het eerste 'bewijs' dat ik het dus dag in dag uit op deze manier ervaar, en het is een hele sterke kracht, die heel sterk duidelijk maakt dat het niet klopt om te zingen dat ik geen engel wil zijn voor de ander (maar misschien heeft Rammstein wel een diepere betekenis, die juist wel weer heel liefdevol is, maar dat zou ik dan even moeten uitzoeken, vooralsnog heb ik sterk het gevoel en de behoefte om juist met tegenkrachten in opstand te komen, zoals grote uitingen van liefde).

In de droom ga ik voor de zekerheid alles nog een keer bij langs, om mij ervan te vergewissen dat de paniek echt voorbij is, en dat het 100% zeker is dat er geen lijken meer uit de kast komen. Daarom stel ik mij kwetsbaar op in de klas. Ja, ik ben weer in de klas bij juffrouw van Zeijl of bij meester Berkhout, en de handwerkjuf is in de klas, dus het is erg rommelig, meisjes komen te pas en te onpas om hulp vragen bij het breien. Een collega van Icare zit bij de deur, met haar bureau schuin, en het bureau ligt vol met papieren. Ik kom binnen en ik kan er nauwelijks meer bij, zo vol is de klas. Ik vraag de collega om hulp, en ik ben blij en trots dat ik in staat ben om die hulp te vragen.

--> Herinnering aan gisteren, toen ik op kantoor kwam, en mijn collega breeduit aan mijn bureau zat, zich meteen verontschuldigend, terwijl ik zei meid, blijf toch lekker zitten, ik ga wel in het kleine kamertje zitten, ik heb alweer een ochtend Duitsland achter de rug, dus ik blijf ook niet zo lang, en bovendien wordt dit toch de nabije toekomst, dat dit bureau niet meer door mij in beslag genomen wordt.
--> Wat ik hiermee in feite (zonder mij dit bewust te zijn) deed, dat was letterlijk een stap terug doen, en uitgaan van de feiten, namelijk JA, het is de realiteit, NA 11 NOVEMBER bin ich verschwunden!!
Tegelijkertijd geef ik aan dat ik de ochtend in Duitsland verbracht heb, en daar ligt nu de focus, aangezien ik van mijn werk ook nog overuren heb staan, en het momenteel niet megadruk heb, aangezien ik al zo hard gewerkt HEB, en dus al heel wat zaken netjes heb afgerond.
--> De collega reageerde heel vriendelijk en meelevend.

In de droom maakt de collega haar werk even snel af, kijkt of de kinderen verder kunnen met de handwerkjuf, legt meteen haar spullen opzij, om er voor mij te zijn. Normaal gesproken wil ik het niet afdwingen dat een andere mij stante pede moet komen helpen, maar nu heb ik geen keuze, omdat ik (in de droom!) NIET LANG MEER TE LEVEN HEB!!! Ik laat mij door de collega helpen, maar dat is meer om háár gerust te stellen en haar aan het idee te laten wennen. Zelf ben ik er al min of meer aan toe om 'alleen verder te gaan'.

Het 'alleen verder gaan' is voor een moment even heel beangstigend. Na de hulp van de collega sluit ik het contact met de mensen in mijn omgeving af, omdat alles is afgerond en uitgebreid gezien, en ik nu dus definitief kan en mag gaan loslaten. Het volgende moment lijkt dus op een 'alleen verder moeten gaan'. Nu voel ik pas ZELF hoe het nu daadwerkelijk is om te gaan sterven, en alles en iedereen achter je te moeten laten. Er komt weer een lichte paniek naar boven, en de ervaring is sterk te vergelijken met een baby die door het geboortekanaal gaat, en dit op geheel eigen kracht moet doen, alleen door die donkere gang, maar nu in precies omgekeerde richting. Ik voel compassie met de baby, om er vervolgens achter te komen dat ik het ZELF ben!

--> Dit is het meest bijzondere moment van de droom: vertwijfeling van oh jee wat nu, het is ECHT allemaal voorbij, ik ga ECHT deze wereld verlaten, triviale zaken en de mensen om mij heen, het geldt alleen voor die mensen, want ik ga nu niet met hen verder, ik ga een andere kant op, en ik word er naartoe gesleept, naartoe gevoerd, alsof ik op een vriendelijke manier word meegezogen met de stroming van de zee. Beroepsmatig heb ik vaak mensen bijgestaan die gingen sterven, en nu zit ik er zelf midden in, en blijkt het zo totaal anders te zijn dan ik mij had voorgesteld, vooral ook veel en veel minder eng dan ik gedacht had, ook al is er dan wel de voorwaarde om in alle overgaven 100% lost te laten.
--> Het initiatief om het project in Duitsland te gaan volgen pakt ongelooflijk goed uit: ik ga letterlijk over de grens kijken, iets wat ik in al die 19 jaren niet durfde, en nu wel, en het helpt mij enorm om zaken nu los te gaan laten, en van een totaal ander perspectief te gaan bekijken.

Het einde van de droom is heel mooi.
Ik krijg beelden van de Happinez-agenda (gekocht toen een collega van mijn leeftijd in maart dit jaar gecremeerd werd, de agenda kocht ik in de aanbieding bij V&D, en de agenda ik echt mijn maatje geworden, met prachtige teksten en afbeeldingen).
Vervolgens denk ik heel nuchter ja, ik moet veel gaan missen, maar ik ga nu wel dichter bij God komen, ik ga God (of wie of wat dan ook) ontmoeten, en daar verheug ik mij eerlijk gezegd ook wel op, ik ben heel nieuwsgierig, ik voel me als een kind dat naar een kinderfeestje mag.

--> Te maken met mijn vertaling van de week, van het woord 'Tschüss'.
--> Ook te maken met een woord dat ik van de week tijdens een droom doorkreeg: neugier (schrijf je dat zo, in het Duits). Het was een  boodschap: wees maar gerust nieuwsgierig.