Ik was op school en ik gaf les aan de kleuters. Ik hield wel de klok in de gaten ivm de planning, maar dat was wat lastig, omdat de klok steeds op een ander tijdstip stond. Toch vond ik dat niet hinderlijk, en zag ik de reden hiervan. Dit vertelde mij dat ik niet meer op de lineaire tijd hoefde te letten, en dat ik mocht vertrouwen op een innerlijke klok. Ik vond het wel wat vaag nog, maar ik wist dat het spoedig duidelijker zou worden. Ik moest er alleen even meer tijd voor nemen (toepasselijk in deze). Toen ik dacht dat de kinderen zouden worden opgehaald door de ouders was dit toch niet het geval. Ze gingen wel een broodje eten, maar de middag werd overgenomen door mijn collega. Het was ook wel op mijn eigen kleuterschool, waar de klok blijkbaar hoog hing, bij de trap naar de eerste verdieping. Als klein meisje staarde ik voor mijn gevoel heel ver omhoog, naar die klok.
De kinderen vlogen alle kanten op, en ik was een soort vliegende keep. Vanwege Corona ging ik nu geen individuele kinderen begeleiden. Hoe ging mijn dag er dan verder uitzien? Moest ik dan al naar huis gaan? Ik wilde eigenlijk nog wel blijven, en mij nuttig maken. En ik was ook de kleuter op mijn eigen kleuterschool, die er gewoon de hele dag bleef. Mijn moeder zou raar opkijken als ik nu al naar huis zou gaan. Ik zag de zijmuren van het schoolplein. Deze muren waren nog heel nieuw. Dat was voor mij een bewijs dat ik echt nog heel jong was, een jaar of vijf. De kleuterjuf liep langs, en had zoals altijd de boel heel goed op orde. Ze was pittig en streng, maar ook lief.
Ik wist niet zo goed wat ik moest gaan doen maar - in tegenstelling tot in vele ander dromen - ik behield duidelijk de regie en liet mij iet voor het karretje spannen. Ik liep door een kantoorgang van GGZ, waar ik gewerkt heb. Ik voelde een sfeer van incompetentie en grote stress. Mensen liepen op hun tenen en werkten aan taken die ver hun petten overstijgden. Ik voelde dat allemaal. Een grote tegenstelling met de lichte energie van de kinderen. Het was eigenlijk nu pas voor het eerst dat ik dergelijke mensen niet zag als 'hoger geplaatsten', maar juist als verblind door hun eigendunk, waardoor ze het wezenlijke deel van het leven misten, zichzelf voortdurend aan het oppompen waren van 'kijk mij eens', zich niet durfden te voegen bij 'het gewone volk', down to earth, omdat ze dachten dat dit hun positie in gevaar zou brengen, en hierdoor stonden ze dus juist heel ver van zichzelf af.
Dus het was helemaal niet goed voor de kinderen om 'begeleid' te worden door mensen die zelf zo ver van hun eigen gevoel af stonden. Op die manier kregen de kinderen er een probleem bij, en dat was natuurlijk niet de bedoeling. Dus die mensen werden ervoor betaald om die kinderen er een probleem bij te geven. De omgekeerde wereld! En ze werden er - in geld - ook nog eens ruim voor betaald! Maar moesten er dan vervolgens een hoge prijs voor terugbetalen: eenzaamheid, heel ver van zichzelf af staan. Waarom konden die mensen niet veel eenvoudiger denken en handelen? Ik wilde het ze vertellen, maar ik was onzichtbaar voor hun.
Ik zag mezelf nu eindelijk als een soort raadsvrouw ipv een hulpje dat overal maar het vuile werk moet opknappen en het werk nooit af krijgt en waar men op neerkijkt (dat is niet de werkelijkheid, maar mijn dromen gaan hier vaak over). Wat een verademing! Deze mensen verbleven op eilandjes, maar waren er met geen mogelijkheid vanaf te krijgen, simpelweg omdat ze niet wilden. Zaten ze daar in hun tip top afgewerkte herenhuizen midden in de stad eenzaam te zijn! Ze waren niet gepassioneerd met hun werk bezig, waren er niet echt voor de kinderen, dachten teveel aan hun hoge salaris, hun uitjes, hun vakanties. Wat een armoede!
Ik was ergens in Deventer in een openlucht bioscoop met ouderwets projectiescherm. De cursisten van Buitenkunst hadden voor de kinderen gezorgd en gelukkig waren dit wel toffe lui, die het juist helemaal niet hoog in hun bol hadden. Ze hadden een fantastische zomer met de kids gehad, boordenvol activiteiten. Ook hadden ze zelf werk gemaakt. We gingen nu op het projectiescherm de tekeningen bekijken. Ik zat helemaal op de voorste rij. Blijkbaar had ik dit project geleid!?
Ik zag een tekening met een boom, met de minuscule blaadjes. Die tekening had ik als kleuter gemaakt. Ik weet dat nog. De anderen waren allang klaar, maar ik wilde het heel gedetailleerd tekenen, en dus deed ik er een stuk langer over (dit is een werkelijke herinnering). De juf maakte hier totaal geen probleem van. Gelukkig.
Op het projectiescherm zag ik dus een tekening, maar een variant ervan. Het was wel echt een tekening van een volwassene, maar gewoon alleen met potlood getekend. Het was een hele eenvoudige tekening, maar heel knap getekend. Je bleef ernaar kijken. Het was ook wel zoals op de foto van de bomen in de sneeuw op de heide, toen het schemerde.
In de droom veranderde het beeld van de boom in een beeld van fietsers, die in een Limburgs landschap op een hoogzomerse dag keihard de heuvel af fietsten. Een soort 'ANWB-stel'. Ze fietsten ieder op hun eigen fiets, maar ook wel op een tandem.
Ik keek met grote verwondering op de eerste rij. Achter mij zaten wel jongeren te smoezen van tsjonge, dat ze daar zo in opgaat. Ook overdreven. Deed me denken aan de lessen filosofie op de hbo-verpleegkunde. Ik wilde alles in mij opnemen en bleef maar vragen stellen. Terwijl de meeste anderen geirriteerd naar mij keken van iet nog meer vragen stellen, dan duurt het nog langer, wij willen naar huis, dit is niet interessant, en dan breeduit gapend naar die leraar kijken, onfatsoenlijk, dat ik ik dacht nou, jullie zijn de puberteit nog niet ontgroeid. Werden trouwens later prima verpleegkundigen hoor!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten