Een droom van een steeds terugkerend thema, in meerdere opzichten. Ik was in een groot ziekenhuis en liep daar verloren rond. Ik was verpleegkundige, of misschien een persoon die mensen maar ook pakketjes binnen het ziekenhuis van plek A naar plek B bracht. Het was allemaal heel chaotisch. Maar dat is het natuurlijk altijd in een ziekenhuis. En ik kon mij daar niet voor afsluiten. Ik liep van hot naar her en ik droeg rare kleren. Ik was op zoek naar mijn witte verpleegsterskostuum, maar dit was nergens te vinden. Iemand had het meegenomen. Ik was hier zeer geirriteerd over, en kon het niet loslaten. Dat zat mij in de weg. Niemand hielp mij met zoeken. Dan liep ik weer in een vaal lang T-shirt. Dan weer in een raar rood glitterjasje, te klein, een soort carnavalsjasje. Het zag er niet uit, maar ik had geen tijd om mij fatsoenlijk te kleden, en ik had ook niet de juiste kleding in de buurt. Ik moest verzorgen en vervoeren tegelijk, en vanuit alle hoeken en gaten kwamen er opdrachten. Er was totaal geen overzicht, en niets kwam af. Ik werd er verdrietig van dat anderen daar zo nalatig op reageerden, terwijl ik continu mijn stinkende best deed. In het voorbijgaan zag ik ook mensen midden in hun ontlasting liggen. Het was korrelige, stinkende diarree, heel veel ook. Dat gebeurde periodiek: eens in de zoveel tijd kwam ik zo iemand tegen. Gek genoeg was ik in de eerste instantie opgelucht dat de mensen een goede stoelgang hadden. Dat had wel de eerste prioriteit. Het was natuurlijk verschrikkelijk dat ze in hun eigen ontlasting lagen en langer moesten wachten op hulp. Maar dat was altijd nog beter dan helemaal geen ontlasting hebben. Samen met een verpleegkundige verzorgde ik een vriendin van vroeger, die terminaal ziek was. Ze was er heel slecht aan toe, en broodmager. Gek genoeg ging het allemaal heel mechanisch. Ik kon haar niet bereiken, maar ik deed daar ook niet mijn best voor. Liet het aan de collega over. Dat leek mij beter. Ik hield mij op de achtergrond.
In een andere droom zwommen we in vervuild water. Ik vroeg mij af of dat geen negatieve gevolgen kon hebben, of wij er wel goed aan deden. Anderen stonden gewoon op de bodem, maar ik deed dit uit voorzorg niet. Want je weet nooit wat je daar kunt aantreffen. Het was smoezelig water, zoals het water van de Ganges. Gek genoeg werd het water 'gereinigd' doordat wij erin zwommen. Ik wilde het eerst niet geloven, want ik kon er niets van zien. Er werd gezegd dat het even zou duren voordat je het zou zien, maar dat het proces nu al begonnen was. Het water zou heel vlot helderder worden.Er dreef ook een gebroken champagneglas in het water. Als een soort cirkeltje zag ik het in de verte. Ik moest er steeds naar kijken. Het wilde mij iets zeggen, maar ik kon er niet achter komen wat dit dan was.
Ik was in het ziekenhuis Leyenburg, op bezoek bij mijn oma, toen ze zo heel ziek was. Er stond een dienblad met jus d'orange. Hessel bracht koffie, terwijl dit niet nodig was. Maar hij wilde het toch wel doen, uit zorgzaamheid. Ik zei nou, dat hoeft echt niet, dan doen anderen ook niet. Toen de koffie op het dienblad gezet werd, viel de jus d'orange om. Ik begaf mij 'in een bepaald gebied' in de ziekenhuiskamer: alleen in de zone waar ik tegenover het bed stond, waar oma in lag. Oma was hier nog jong, en eigenlijk best vrolijk voor haar doen. Druk gebarend keek ze schichtig om zich een en lachte luid. Ik vond haar eigenlijk te druk, vroeg me af of het dan wel goed met haar ging.
Ik zat in de bus in India. Vanuit het opbergvak boven mij sprak mijn moeder tot mij. Ze fluisterde mij toe en wilde mij heel veel geld geven. Echt een vermogen zeg maar. Ik bedankte haar netjes en zei dat ik het geld niet wilde, dat ik graag eenvoudig wilde blijven leven. Maar zij bleef aandringen. En dus zei ik het nog een keer, dat ik het geld echt niet wilde. Misschien wel een beetje, maar niet dat grote bedrag. Daar werd ik door afgeschrikt. Het was moeilijk om haar af te houden. Ik wilde haar namelijk ook niet teleurstellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten