Met Hessel had ik vakantie gehouden in een vakantiehuisje van Center Parcs, ergens in Brabant. Een dorpsgenote was de hospita. We gingen onze spullen pakken. Toen bleek, dat we het hele huisje gingen opruimen. En toen bleek weer, dat het huis helemaal leeggehaald moest worden om klaar te maken voor de volgende bewoner. Terwijl het dus een vakantiehuis was, en niet een woonhuis. Er was van alle kanten veel licht en helder blauw, van sneeuw of van zee of allebei. Dat was prachtig verfrissend. Het huisje bleek aan zee te staan. Er was een hele prettige sfeer. Ik zei tegen mezelf dat ik mij helemaal niet druk hoefde te maken over de ontruiming, omdat ik zeker wist dat ik dit droomde. Dus zonde om mij daar nu heel druk over te maken, terwijl ik toch straks wakker word en ik het gedroomd blijk te hebben.
Ik was in het ziekenhuis in Emmen. De kinderopvang was naast het ziekenhuis. We liepen met de kinderen in polonaise door het kantoor van Zuid 36 - Zuid 35. Die volgorde, want we kwamen van de kant van de straat. De verpleegkundige zaten in een hele grote groep in het kantoor, op een heuvel. Ze droegen allen Buurtzorgkleding, dus het was een massale blauwe kleur. Ze waren ook wel betogers op het Malieveld. We hadden veel respect voor hun, en voor hun werk. Ik wilde mezelf zichtbaar maken van kijk eens, ik ga nu in de kinderopvang werken, het is gelukt om nieuw werk te vinden. Maar er kwam geen reactie, want deze verpleegkundigen kenden mij niet. Ik dacht bekenden te zien, maar dat was niet zo.
We waren hier om hen activiteiten aan te bieden en wat afleiding van het harde werken. We stelden ons nederig op, en zagen hun als helden. Terecht ook. Het was weer dat hele fijne team uit de jaren ´90 op deze afdeling. Toen ik aanschoof aan tafel voelde ik weer die fijne sfeer van dit team. Een soort veiligheid, die er lang niet altijd is in teams. Professionele collega´s om mij heen, waardoor ik destijds mijn werk op een veilige manier kon doen. Wat mij betreft de basisvoorwaarde voor het werken in een team.
In de droom hadden ze een groot vel papier voor zich. Er stonden grote en kleine vierkanten op het papier getekend. Iedere verpleegkundige moest in eigen kleur een vierkant inkleuren. Ze vonden het een saaie activiteit, en verschillende collega´s schreven op het witte gedeelte van het papier dat ze het saai vonden. Maar dan hadden ze het niet goed begrepen. Want via deze activiteit konden ze - in hun eigen kleur - in contact komen met een diepere laag. Anderen begrepen de boodschap wel.
De verpleegkundigen waren uitermate vriendelijk en maakten een praatje met ons. Ze vroegen zich wel af waar wij de kinderen lieten. Want bij de trap was het immers gevaarlijk. Ik ging steeds controleren waar de kinderen waren, maar het kon ook wel zijn dat we hier alleen met de collega's waren. Daar kwam ik niet achter. Een collega zei dat ze het wel fijn vond dat ik haar vertegenwoordigde in het maken van een sociaal praatje met anderen. Want zelf zat ze daar niet zo op te wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten