Ik ben in een drukke stad zoals Utrecht. Het is de bedoeling dat ik 'afscheid neem'. Blijkbaar heb ik in deze drukke stad gewoond, en zeg ik iedereen nu gedag. Samen met vrienden heb ik een oud VW-busje helemaal volgestouwd met verhuisspullen. Ik zwaai iedereen gedag in een drukke straat. Het reguliere verkeer toetert; we staan in de weg, en we moeten nu echt vertrekken. Dat vind ik helemaal prima, maar de mensen die ik uitzwaai, vinden dat nog wel heel moeilijk.
Ik ben al veel langer helemaal voorbereid op dit moment. Dan in een keer brengt de chauffeur van het busje de vaart erin, en vertrekken we met een scherpe bocht razendsnel de stad uit. Ondertussen heb ik een mede-student de deursleutel van mijn oude huis gegeven, met de vraag deze op het nachtslot te draaien, dus twee keer omdraaien, zodat de deur echt goed op slot is. Ik weet niet of zij de sleutel nog teruggeeft, of dat ze deze inlevert bij de huisbaas.
Het op slot draaien gaat tegelijkertijd met de snelle bocht. Deze bocht is ook wel de bocht die een speedboot maakt, met heftig hard water, alle kanten op. Het is enorm bevrijdend om in die speedboot zitten en midden op het water te zijn. Het water is prachtig helder, betrouwbaar, je kunt er zo naar de bodem kijken, er is veel natuurlijk leven op de bodem zichtbaar. De zon schijnt heerlijk warm. Het is erg fijn om hier te zijn. De speedboot is dan wel heel heftig heen en weer aan het varen, maar ik heb toch het gevoel dat het hier een oase van rust is.
Ondertussen zijn we dus de stad uit met het volgeladen busje. Het is rustig op het platteland. Ik ben heel opgelucht hier te zijn. Het doet denken aan het platteland na verlaten van de stad Bombay, of het platteland van Oosterhesselen.
Tijdens het nemen van de bocht heeft zich nog iets anders voorgedaan. Ik kwam een man tegen in de stad. Hij is een kunstenaar, en heeft een lange kralenketting gemaakt. Deze loopt door de hele stad, en wijst mensen de weg. Ze kunnen de route van de ketting volgen om de weg te vinden, maar ze kunnen zich ook verbinden met een van de kralen, om een ijkpunt in hun leven te hebben. Het idee is gebaseerd op de rood met witte kralenketting, waarmee kinderen leren tellen. Het is ook wel gebaseerd op de 'rode draad', het idee voor het dorpsfeest, en waarvoor ik een rode sjaal aan het breien ben. Ik vind het idee van de kralenketting magnifiek, maar tegelijkertijd bedenk ik mij, dat ik zo'n idee niet zomaar van de kunstenaar mag stelen. Dat is niet netjes. Maar dan denk ik oh ja, ik droom dit alleen maar, dus die kunstenaar komt in mijn droom voor. Ik moet nog even wennen aan het idee, maar dan kan ik mezelf er wel van overtuigen dat ik het idee dus ook niet gestolen heb.
Ik ben al veel langer helemaal voorbereid op dit moment. Dan in een keer brengt de chauffeur van het busje de vaart erin, en vertrekken we met een scherpe bocht razendsnel de stad uit. Ondertussen heb ik een mede-student de deursleutel van mijn oude huis gegeven, met de vraag deze op het nachtslot te draaien, dus twee keer omdraaien, zodat de deur echt goed op slot is. Ik weet niet of zij de sleutel nog teruggeeft, of dat ze deze inlevert bij de huisbaas.
Het op slot draaien gaat tegelijkertijd met de snelle bocht. Deze bocht is ook wel de bocht die een speedboot maakt, met heftig hard water, alle kanten op. Het is enorm bevrijdend om in die speedboot zitten en midden op het water te zijn. Het water is prachtig helder, betrouwbaar, je kunt er zo naar de bodem kijken, er is veel natuurlijk leven op de bodem zichtbaar. De zon schijnt heerlijk warm. Het is erg fijn om hier te zijn. De speedboot is dan wel heel heftig heen en weer aan het varen, maar ik heb toch het gevoel dat het hier een oase van rust is.
Ondertussen zijn we dus de stad uit met het volgeladen busje. Het is rustig op het platteland. Ik ben heel opgelucht hier te zijn. Het doet denken aan het platteland na verlaten van de stad Bombay, of het platteland van Oosterhesselen.
Tijdens het nemen van de bocht heeft zich nog iets anders voorgedaan. Ik kwam een man tegen in de stad. Hij is een kunstenaar, en heeft een lange kralenketting gemaakt. Deze loopt door de hele stad, en wijst mensen de weg. Ze kunnen de route van de ketting volgen om de weg te vinden, maar ze kunnen zich ook verbinden met een van de kralen, om een ijkpunt in hun leven te hebben. Het idee is gebaseerd op de rood met witte kralenketting, waarmee kinderen leren tellen. Het is ook wel gebaseerd op de 'rode draad', het idee voor het dorpsfeest, en waarvoor ik een rode sjaal aan het breien ben. Ik vind het idee van de kralenketting magnifiek, maar tegelijkertijd bedenk ik mij, dat ik zo'n idee niet zomaar van de kunstenaar mag stelen. Dat is niet netjes. Maar dan denk ik oh ja, ik droom dit alleen maar, dus die kunstenaar komt in mijn droom voor. Ik moet nog even wennen aan het idee, maar dan kan ik mezelf er wel van overtuigen dat ik het idee dus ook niet gestolen heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten