Kist

Ik krijg een bijzonder beeld door:
het is een hele mooie zachte paarse gloed, die glooiend over het landschap glijdt.
Tegelijkertijd ruik ik heel sterk de geur van lavendel.
Ik word er heel gelukkig van.
Hiermee ook het beeld van een klein kistje.
Ik schrik er een klein beetje van: is het mijn eigen doodskist?
Ook al zou dat zou zijn, dan nog is het vooral hoopvol, zo wordt mij doorgegeven.
Het zou wat onlogisch zijn, want het is een heel klein kistje, een sigarenkistje.
Het doet meer denken aan een kistje voor het opbergen van kostbaarheden.
Het gaat dan om kostbaarheden die ik zelf gemaakt heb, en die ook lekker ruiken.
Het hoeven niet altijd tastbare kostbaarheden / eigen maaksels te zijn.
Mijn blogs kunnen ook in het doosje, zelfs als ze niet uitgeprint zijn, maar wel op het net staan.
Het doosje 'weet' van elke stap die ik zet in de wereld, vooral op het kunstzinnige vlak.
Hier verstaat het doosje ook de goede gebaren en daden naar andere mensen onder.
En dat zijn er nogal wat! Wat dat betreft raakt het doosje nooit verzadigd.
Het geeft rust om alles - en dan vooral het meest kostbare - in dit doosje achter te laten.
In een ander fragment krijg ik een variant van het doosje te zien.
We zijn op een festival, zoiets als Middeleeuws Ter Apel.
Een dorpsgenote staat bij de kraam die de smederij uitbeeldt.
Er staat ook een echter smid, die zijn vak verstaat, en de leiding heeft.
De mensen achter de kraam dragen zwarte leren laarzen, en lange, witte schorten.
De schorten zijn vuil, van het nodige werk wat ze verrichten, en dat staat wel stoer.
Ze hebben heel wat werk te doen, opdrachten te vervullen.
Het zijn allemaal kunstzinnige opdrachten, en de mensen kunnen haast niet wachten totdat het klaar is.
Het publiek is erg enthousiast. Ze draaien dus goede zaken.
Uit tin wordt voor mij een klein kistje gemaakt.
Het wordt onder vuur gesmeed, en later wordt het ook nog gelast.
Het is een heel proces, dat ik kan volgen. Het is mooi om te zien.
Het resultaat lijkt op een Droste-blik (die ronde blikjes met een knielende vrouw).
Echter, als je goed kijkt, blijkt het helemaal geen Droste-blik te zijn.
Het is een tinnen, rechthoekig blik, niet al te groot.
Het blik is egaal, een beetje robuust (ouderwets) gesmeed, wat juist mooi is.
Dit maakt dat het niet helemaal exact rechthoekig is, en ook dat vind ik juist mooi.
Op het deksel is een rand gesmeed, ook in rechthoekige vorm.
Deze rand schiet hier en daar uit de bocht, en is niet overal recht, maar ook dat is juist mooi.
Ik ben er heel blij mee, voorál omdat het handwerk is, en ik het proces gevolgd heb.
Ondanks de drukte bij de kraam nemen ze alle tijd voor mij, en zijn er ook meer mensen bij betrokken.
De leerlingsmid maakt de rand, en laat dit goedkeuren door de seniorsmid.
Als het blikje af is, wordt mij verteld dat ik later zelf ook nog stuivermuntjes kan smeden op de rand.
Dat kan nu nog niet gebeuren, omdat dit nog een 'te vroeg stadium' is.
Als ik er, in een later stadium, 'qua psychische ontwikkeling', aan toe ben, dan mag ik de muntjes smeden.
Eerder niet! Ik ben er enorm blij mee, vooral ook met dit laatste advies.
Met dit gebaar krijg ik ook een rol in het smedingsproces, en dat beschouw ik als een enorme eer.
Ik laat van alle kanten mijn dankbaarheid blijken, en men voelt zich hier erg gewaardeerd door.
Nu blijkt dat we naast een circustent staan, waar elk moment een voorstelling gehouden gaat worden.
Het kistje blijkt nu een verkleinde vorm van de dekenkist te zijn, die we in huis als 'salontafel' gebruiken.
Ik vertel hoe trots we op deze kist zijn, en dat we ook nog een grotere versie hebben.