Taartjes en medicijnen

Droom gisteren:

Ik was in het ouderlijk huis op zolder, en er stonden overal taartjes en lekkernijen, om van te eten.
Er was echter veel teveel, waardoor ik het overzicht niet meer had.
Ik wist niet waar te beginnen, dacht dat ik het één tekort zou doen als ik bij het ander zou beginnen.
Wou niemand teleurstellen (mensen die deze lekkernijen gebracht hadden).
Zag echter geen keuze, omdat ik anders misselijk zou worden.
Kon dus geen keuze maken.

Droom vannacht:

In het ouderlijk huis met allemaal mensen. Teveel mensen. Ik verlies het overzicht.
Wil naar de gang gaan, om even afstand te nemen.
Mijn moeder staat voor de voordeur, kijkt door het raampje naar binnen.
Ik laat iemand anders de deur open doen, loop verder om ergens anders een luchtje te scheppen.
Vind geen plek, Het huis is groot genoeg, maar ik kan nergens even alleen zijn.
Mag niet naar de zolder. Is op de één of andere manier niet mogelijk.
Mensen doen een appèl op mij, stellen vragen die niets met mij te maken hebben.
Ze hangen zich op aan mij, maar ik weet ook het antwoord niet.
Ogen prikken in mijn rug, nergens privacy. Onrust.
Ik zit in een ruimte, die grenst aan het water, ergens in Utrecht (Maarssen).
Ook hier is het druk. Ook hier geen rust te vinden. Familiereünie.
Ik moet medicijnen innemen. Het blijkt 'de pil' te zijn.
Ik zeg dat ik de pil niet gebruik, maar toch moet ik deze innemen.
Het is een heel gek medicijndoosje, met onoverzichtelijke vakjes.
Ik voel mij heel slecht op mijn gemak. Er is geen goede sfeer.
Alle pillen liggen door elkaar. Dat is niets voor mij, maar ik kan er niets aan doen.
Ik weet niet welke pil voor wat is.
Er zijn allemaal familieleden die mij schijnen te kennen, maar ik ken hun niet.
Jonge kinderen vliegen mij om de hals, maar ik heb hen nog nooit eerder gezien.
Ik ben hun tante, en ze zijn dol op mij.
Ik vind het niet leuk voor de kinderen, dat ik hun niet herken.
De ouders letten niet goed op. Een jongetje van tweeëneenhalf pakt een blauw capsule.
Hij denkt dat het een snoepje is. Ik zit er nog met een omhelzend kind op schoot.
Er zitten allemaal mensen omheen, maar niemand grijpt in.
In een flits schiet ik naar de jongen toe, en haal het pilletje uit zijn mond. Nog net op tijd.
Niemand schrikt, of kijkt op. Ik voel me hier erg alleen in staan.