En nu diende zich dan weer een angst-droom aan. Het was een ontzettend naar gevoel, maar gelukkig kon ik daarna gewoon weer verder slapen.
Ik was in het ziekenhuis, en vertelde gewoon heel rustig wat er aan de hand was. Dit vertelde ik aan een assistent. Mogelijk was dit de assistent van de Jodium-capsule. Hij luisterde keer op keer niet naar mij, en elke keer ging ik het opnieuw heel rustig uitleggen. Het was heel duidelijk wat mijn wens was. Er was totaal niks mis met de berichtgeving, integendeel: die was overduidelijk.
Maar de man wilde/kon het gewoon niet horen. Ik begreep werkelijk niet wat zijn belang in deze was, want hij was er om mij - als patient - te assisteren en af te stemmen op mijn behoeften. Mijn wens was in het geheel niet irreeel. Ik legde gewoon uit op welke manier ik het liefste geholpen wilde worden.
De man luisterde keer op keer niet, ging gewoon zijn eigen gang. Ik werd geirriteerd, ik werd boos, maar ik kon op mijn kop gaan staan, er kwam geen reactie. Ik probeerde geduldig te blijven, maar toen sloegen dan toch de stoppen door. Er stond veel op het spel, ik stond zwak, ik was niet voor niets in het ziekenhuis, ik moest beschermd worden en niet aangevallen.
Er kwamen mensen toesnellen, waaronder Hessel en mijn moeder. Het leek nu net alsof ik 'wild was geworden uit het niets', en de man wou dat met zijn stoicijnse houding ook doen geloven aan de omstanders. Hij straalde de boodschap uit van 'kijk, ik blijf rustig, zij gaat door het lint, ik niet.'
Nee, natuurlijk niet. Voor hem was het gewoon maar werk. Dat is wel even heel wat anders.
Het bleek dat ik ook niet al mijn kleren meer droeg. Daar had die man niets mee te maken, maar ik voelde mij hierdoor wel extra kwetsbaar. Alsof ik een stuk huid verloren had.
Ik werd wakker; gelukkig was het 'maar een nachtmerrie'.
Volgende droom:
We zijn in een restaurant geweest (dat restaurant in Arnhem). Buiten sta ik met onbekende mensen te wachten op de bus, die naar Amsterdam cs zal gaan. Ik zie rechts aan de straat een apparaat staan. Ik denk dat dit is om in te checken met je OV. Maar het blijkt dat je via dit apparaat kunt opgeven dat je per direct wilt worden opgehaald. Dat was niet de bedoeling, maar misschien ook wel prettig. Zodoende ben ik lekker snel op cs. Ik probeer het nog ongedaan te maken, omdat ik toch eigenlijk ook net zo goed wel met die andere mensen hier kan wachten. Maar dat lukt niet, dus ik wacht het af.
De taxi-bus haalt mij direct op. De schuifdeuren achter gaan open, en ik kan zo instappen. Echter, ik schrik ervan, want het is hier heel vol. En het is donker, hier schijnt geen licht. Daar ga ik dan, in de donkere nacht (wel sterren). Maar de schuifdeuren gaan alweer dicht. Wat nu!? Ik sta tussen allemaal drukke jongeren. Het is onoverzichtelijk. Rustig maar, je bent zo bij het station. Het probleem lost zich echter meteen al op. Bij de eerstvolgende halte stappen er veel mensen uit. De jongeren nemen plaats, en gebaren dat ik ook plaats kan nemen. Er gaat licht aan, ik zit hier comfortabel. Alles is weer goed.
Ik was in het ziekenhuis, en vertelde gewoon heel rustig wat er aan de hand was. Dit vertelde ik aan een assistent. Mogelijk was dit de assistent van de Jodium-capsule. Hij luisterde keer op keer niet naar mij, en elke keer ging ik het opnieuw heel rustig uitleggen. Het was heel duidelijk wat mijn wens was. Er was totaal niks mis met de berichtgeving, integendeel: die was overduidelijk.
Maar de man wilde/kon het gewoon niet horen. Ik begreep werkelijk niet wat zijn belang in deze was, want hij was er om mij - als patient - te assisteren en af te stemmen op mijn behoeften. Mijn wens was in het geheel niet irreeel. Ik legde gewoon uit op welke manier ik het liefste geholpen wilde worden.
De man luisterde keer op keer niet, ging gewoon zijn eigen gang. Ik werd geirriteerd, ik werd boos, maar ik kon op mijn kop gaan staan, er kwam geen reactie. Ik probeerde geduldig te blijven, maar toen sloegen dan toch de stoppen door. Er stond veel op het spel, ik stond zwak, ik was niet voor niets in het ziekenhuis, ik moest beschermd worden en niet aangevallen.
Er kwamen mensen toesnellen, waaronder Hessel en mijn moeder. Het leek nu net alsof ik 'wild was geworden uit het niets', en de man wou dat met zijn stoicijnse houding ook doen geloven aan de omstanders. Hij straalde de boodschap uit van 'kijk, ik blijf rustig, zij gaat door het lint, ik niet.'
Nee, natuurlijk niet. Voor hem was het gewoon maar werk. Dat is wel even heel wat anders.
Het bleek dat ik ook niet al mijn kleren meer droeg. Daar had die man niets mee te maken, maar ik voelde mij hierdoor wel extra kwetsbaar. Alsof ik een stuk huid verloren had.
Ik werd wakker; gelukkig was het 'maar een nachtmerrie'.
Volgende droom:
We zijn in een restaurant geweest (dat restaurant in Arnhem). Buiten sta ik met onbekende mensen te wachten op de bus, die naar Amsterdam cs zal gaan. Ik zie rechts aan de straat een apparaat staan. Ik denk dat dit is om in te checken met je OV. Maar het blijkt dat je via dit apparaat kunt opgeven dat je per direct wilt worden opgehaald. Dat was niet de bedoeling, maar misschien ook wel prettig. Zodoende ben ik lekker snel op cs. Ik probeer het nog ongedaan te maken, omdat ik toch eigenlijk ook net zo goed wel met die andere mensen hier kan wachten. Maar dat lukt niet, dus ik wacht het af.
De taxi-bus haalt mij direct op. De schuifdeuren achter gaan open, en ik kan zo instappen. Echter, ik schrik ervan, want het is hier heel vol. En het is donker, hier schijnt geen licht. Daar ga ik dan, in de donkere nacht (wel sterren). Maar de schuifdeuren gaan alweer dicht. Wat nu!? Ik sta tussen allemaal drukke jongeren. Het is onoverzichtelijk. Rustig maar, je bent zo bij het station. Het probleem lost zich echter meteen al op. Bij de eerstvolgende halte stappen er veel mensen uit. De jongeren nemen plaats, en gebaren dat ik ook plaats kan nemen. Er gaat licht aan, ik zit hier comfortabel. Alles is weer goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten