Frankrijk

We waren met het gezin op vakantie in Frankrijk. We liepen rustig door een winkelstraat, en op een gegeven moment besefte ik dat we heel hoog in de bergen waren. Dat wist ik helemaal niet! Ik controleerde of ik nog goed kon ademhalen (vanwege de ijlere lucht), en ik ademde precies zoals anders, dus dat was geen probleem. Waarom had niemand ons ingelicht, dat we deze hoogte zouden beklimmen? En hoe zouden we weer beneden komen? De kinderen waren nog een stuk jonger (zoals op de vakantie in Bretagne) en ik wilde wel extra alert zijn op hun veiligheid. Maar er waren meerdere gezinnen met jonge kinderen (ook hele kleine kinderen) en iedereen scheen het vrij normaal te vinden. Er waren voornamelijk Franse gezinnen. We liepen van een afdaling die lijkt op de afdaling van het duin bij het strand van Monster, als je weer naar de parkeerplaats loopt. Eerst was er gewoon een trap, maar toen moest je je vanaf een ijzeren spijl een paar meter naar beneden laten glijden (het liep loodrecht naar beneden). Ik maakte mij vooral zorgen of dit wel veilig genoeg was voor de kinderen. Maar het was voor ons alle vier geen probleem, hooguit even wennen. Nu stonden we op een breed plateau. We waren al een heel stuk afgedaald. Ik keek naar boven, naar de hoge berg. Het was enorm imposant. Er hingen mistwolken in de lucht. Ik bedacht mij dat ik nog nooit in zo'n hoog berglandschap was geweest. Ik voelde mij bevoorrecht, om hier te mogen zijn met het gezin (had het eerst heel spannend gevonden, ook uit zorg voor de kinderen, maar nu ik mij eraan kon overgeven, genoot ik met volle teugen). Het weidse en grote kwam ook wel een beetje op mij af, misschien te indrukwekkend, maar als ik er de tijd voor nam, werd ik er vervolgens juist heel rustig onder. Het was het tegenovergestelde van de beklemming, de beknotting van vrijheid, het gevoel niet overal in te kunnen/mogen kiezen, iets wat ik jarenlang heb gehad, dat nu compleet verdwenen was, de beklemming had plaatsgemaakt voor de weidsheid, het was dus ook logisch dat het zo op mij af kwam, de overgang was misschien ook net even wat te groot.

We keken naar beneden, en nu zag ik pas dat we bij een prachtige grot waren. Deze was gelegen in het dal. We konden er dus niet naartoe, maar we keken er van boven op uit. Dat was dus ook wel bijzonder, want een grot is natuurlijk normaal gesproken afgesloten, maar dit was dus een grot in de buitenlucht. alsof je van bovenaf op een groot muziekstadion keek. Het was oogverblindend mooi, en heel groot. Er liepen hier en daar toeristen rond. Van bovenaf zag je hen als kleine figuurtjes lopen. Amerikaanse echtparen, met witte korte broek, witte pet, grote camera in de hand. Ik kon dus blijkbaar ook inzomen naar dichtbij, en dan was het de locatie van de begraafplaats in Normandië.
Ik zag mooie kleurschakeringen in verschillende kleuren bruin, donker en licht, ik zag vochtdruppels en er kwam damp naar boven. De wanden waren grillig gevormd, zoals een echte grot. Hier en daar viel er mul zand van de muren. Het leek ook wel op een oude stad, die herrees.

We liepen om de grot heen, keken onze ogen uit. Alles was netjes afgezet met hekken. In de omgeving keurig onderhouden prachtige huizen in Duitse/Oostenrijkse stijl. Deze stonden te blinken in de zon. In kon ruiken dat we in de buurt van de zee waren (zoals je dat ook ervaart als je langs de Franse kust rijdt). Dit maakte de ervaring nog groter en ruimtelijker. Het bracht rust en voldoening.