Ik ben ergens op bezoek. Er hangt een stapeltje borden aan een touw boven de tafel, zoals een kroonluchter. Iemand gaat eraan hangen. De borden blijven wel op hun plaats, maar het touw slingert alle kanten op. Ik begrijp niet zo goed het doel van deze actie. Voel me er wat ongemakkelijk bij.
Ik ben in het ouderlijk huis. Er is net een groepje vrouwen hier op bezoek geweest. Het zijn niet mijn vriendinnen, maar ik ken hen wel. Blijkbaar moest er in mijn ouderlijk huis vergaderd worden, of zoiets. Iedereen vertrekt, ik zie de dames naar huis fietsen of rijden met de auto. Maar dan zie ik, dat niemand haar troep heeft opgeruimd. Ik ga vliegensvlug alles opruimen, voordat mijn moeder thuis komt. Je kunt het echt niet maken om mijn moeder met die rommel op te zadelen, terwijl ze er zelf niet eens bij was. Ik moet wel opschieten, want ze komt zo thuis en ik kan niet in alle kamers tegelijk zijn. Het geeft ergernis en onrust, maar ik kan niet meer dan mijn best doen. Ik vind het irritant dat het de dames blijkbaar zo onverschillig laat. Maar ja, het is niet meer terug te draaien.
In mijn kamertje van het ouderlijk huis hebben we het diner gehad. Er staat een grote lange houten tafel, met een mooi dik wit tafelkleed. Hier begin ik als eerste de borden en het bestek op te ruimen.
Ik ben aangenomen bij een GGZ-instelling, om een opleiding te volgen die te maken heeft met het opleiden van jonge mensen. Eigenlijk heb ik die opleiding al, maar deze opleiding geeft weer meer verdieping. We krijgen een rondleiding. Er is een prettige sfeer, en ik heb veel zin om de opleiding te gaan volgen. Het is een enthousiaste groep cursisten.
Ik hoor de naam noemen van iemand die hier al heel lang werkt. Dan bedenk ik mij, dat hij de verpleegkundige is, die mij lang geleden begeleid heeft, toen ik opgenomen was op de gesloten afdeling. Ik ga er eens meer op letten, en nu kom ik ook meerdere namen tegen van mensen die er destijds bij waren, en die hier blijkbaar nog steeds werken. Ik bedenk mij, dat ze mij wellicht niet herkennen, omdat ik nu ander haar heb en een bril draag. Maar ik kan natuurlijk gewoon rustig vertellen dat ik hier ooit opgenomen ben geweest. Het zijn zowel verpleegkundigen uit Beilen, als verpleegkundigen uit Den Haag.
Deze relaxte houding lijkt op het oog heel normaal. Maar het is wel echt geweldig, dat dit type droom eindelijk een wending heeft gekregen. Een steeds terugkerende droom was: "Ik ben op de gesloten afdeling, ik weet niet waarvoor, ik weet niet hoe lang, haal me hier weg, het is hier op zich niet ongezellig, maar ik hoor hier niet." Elke keer die hevige angst. En die angst is er nu in het geheel niet, integendeel.
Wat geweldig!!
Ik ben in het ouderlijk huis. Er is net een groepje vrouwen hier op bezoek geweest. Het zijn niet mijn vriendinnen, maar ik ken hen wel. Blijkbaar moest er in mijn ouderlijk huis vergaderd worden, of zoiets. Iedereen vertrekt, ik zie de dames naar huis fietsen of rijden met de auto. Maar dan zie ik, dat niemand haar troep heeft opgeruimd. Ik ga vliegensvlug alles opruimen, voordat mijn moeder thuis komt. Je kunt het echt niet maken om mijn moeder met die rommel op te zadelen, terwijl ze er zelf niet eens bij was. Ik moet wel opschieten, want ze komt zo thuis en ik kan niet in alle kamers tegelijk zijn. Het geeft ergernis en onrust, maar ik kan niet meer dan mijn best doen. Ik vind het irritant dat het de dames blijkbaar zo onverschillig laat. Maar ja, het is niet meer terug te draaien.
In mijn kamertje van het ouderlijk huis hebben we het diner gehad. Er staat een grote lange houten tafel, met een mooi dik wit tafelkleed. Hier begin ik als eerste de borden en het bestek op te ruimen.
Ik ben aangenomen bij een GGZ-instelling, om een opleiding te volgen die te maken heeft met het opleiden van jonge mensen. Eigenlijk heb ik die opleiding al, maar deze opleiding geeft weer meer verdieping. We krijgen een rondleiding. Er is een prettige sfeer, en ik heb veel zin om de opleiding te gaan volgen. Het is een enthousiaste groep cursisten.
Ik hoor de naam noemen van iemand die hier al heel lang werkt. Dan bedenk ik mij, dat hij de verpleegkundige is, die mij lang geleden begeleid heeft, toen ik opgenomen was op de gesloten afdeling. Ik ga er eens meer op letten, en nu kom ik ook meerdere namen tegen van mensen die er destijds bij waren, en die hier blijkbaar nog steeds werken. Ik bedenk mij, dat ze mij wellicht niet herkennen, omdat ik nu ander haar heb en een bril draag. Maar ik kan natuurlijk gewoon rustig vertellen dat ik hier ooit opgenomen ben geweest. Het zijn zowel verpleegkundigen uit Beilen, als verpleegkundigen uit Den Haag.
Deze relaxte houding lijkt op het oog heel normaal. Maar het is wel echt geweldig, dat dit type droom eindelijk een wending heeft gekregen. Een steeds terugkerende droom was: "Ik ben op de gesloten afdeling, ik weet niet waarvoor, ik weet niet hoe lang, haal me hier weg, het is hier op zich niet ongezellig, maar ik hoor hier niet." Elke keer die hevige angst. En die angst is er nu in het geheel niet, integendeel.
Wat geweldig!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten