Huizen

Ik ben ergens in Coevorden, en op doorreis. Ik kom er mensen uit het verleden tegen. Ze staan daar klaar om mij te begroeten, maar er is verder geen reden om in contact te gaan. Het is goed zoals het is. Zij leven hun leven, en ondertussen vertegenwoordigen zij zichzelf op deze plaats, als standbeelden in het Madame Tussaud Museum. Het is eigenlijk allemaal wel vrij normaal.

Ik loop langs mijn vriendje van vroeger. Hij omhelst mij en zorgt voor mij. Er valt een poes heel speels van zijn schouder. Die poes had al die tijd in zijn nek gezeten, maar dat had ik nooit geweten. Ik schrik er een beetje van, dat hij nu zomaar in een keer komt opduiken. Dat is echter nergens voor nodig, want de poes heeft een intens lief karakter en zorgt goed voor ons. Ik zie nu pas dat de poes al die tijd met ons mee is opgelopen. Ze kijkt me onderzoekend aan, en ik voel me eigenlijk ook best bezwaard, dat ik nu pas contact met haar zoek. Maar het is goed. Ze begrijpt het wel. Er staan mensen om ons heen. Zij willen graag weten hoe wij ons tot elkaar verhouden. Maar ze krijgen geen grip op ons. We leven mooi in een afgesloten ruimte.

Het gebeuren speelt zich af rondom een vijver, zoals in de nieuwbouwwijk bij de school. Er staan nu geen gewone huizen, maar pakhuizen. Het zijn de pakhuizen die ik in Nieuw Amsterdam heb bewonderd. Ik vond het mooi dat nieuwe huizen in oude stijl waren gebouwd. Nu staan ze zorgvuldig gerangschikt in een ronde of ovale vorm, rondom een vijver. Het geeft overzicht en rust. Alles klopt en is perfect met elkaar afgestemd. Alles heeft met alles te maken. Het is precies zoals ik het altijd gewild heb.