Ik loop door Parijs. Het is overal ontzettend druk, waar ik ook ga. Ik word overal omver gelopen door mensen. Ik probeer de oevers langs de Seine. Daar is het wellicht wat rustiger. Maar als ik daar naartoe ga, stromen er ook weer hordes mensen die kant op. Ik word er gek van. Op de een of andere manier hebben ze mij ook steeds nodig, en word ik dus achtervolgd, omdat ik iets voor hun in orde moet maken wat ze zelf niet kunnen, maar vooral wat ze zelf niet willen.
Er is geen beginnen meer aan, en ze slaan erg nare taal uit. Mijn gevoel van teleurstelling en verdriet neemt met de minuut toe. Ik kan totaal niet meer relativeren, omdat ik zo overspoeld word door de energieën van andere mensen. Ik zeg steeds dat het moet stoppen, maar het stopt niet. Er is totaal geen ruimte voor mezelf, ik word letterlijk voor de voeten gelopen.
Ik ben in en in verdrietig, omdat ik al die jaren dag in dag uit zo verschrikkelijk mijn best doe om netjes en vriendelijk te zijn tegen anderen. En als ik iets van mezelf tegenkom wat niet zo leuk is naar anderen toe, dan probeer ik daar aan te werken en er met andere mensen over te praten. Zodat ik anderen beter begrijp en weer vriendelijk tegen hun kan zijn. En ik heb ook heus wel gezien en ervaren, dat veel anderen het lang niet zo nauw nemen als ik. Ik heb dat al die jaren gedoogd, maar in een keer ben ik er helemaal klaar mee, het komt zo binnen, het maakt mij zo verdrietig en onmachtig, waar doe ik het dan allemaal nog voor, als anderen en zo laconiek mee omgaan!?
Maar er komt totaal geen beweging naar mijn kant toe. Eerder in de droom had ik nog een gezellige avond met de buurman. Hij legde mij nog een paar weggetjes in Parijs uit, en hoe ik moest lopen als ik even de weg niet zou kunnen vinden. Daarna zeiden we gedag. Nu loop ik hier, en ik ben totaal op mezelf teruggeworpen, ik heb geen geld, geen bezit. Iemand zegt dat ik dan de auto moet pakken. Ik weet dat ik met de auto ben. Dat is een veel te grote lelijke zwarte auto, soort Amerikaanse truck, een onhandig ding. Deze staat ergens aan een vaart geparkeerd, maar ik zou totaal niet weten waar en hoe.
Ik probeer mensen rustig uit te leggen dat ik verdwaald ben, dat ik ergens weer even een houvast nodig heb om verder te gaan. Maar niemand trekt zich er iets van aan. gaat door met zijn eigen ding. Het kan ook wel, dat ik onzichtbaar ben en niet van deze aarde, dat ik in een onstoffelijke vorm mensen wil toespreken, maar dat niemand luistert.
Er is geen beginnen meer aan, en ze slaan erg nare taal uit. Mijn gevoel van teleurstelling en verdriet neemt met de minuut toe. Ik kan totaal niet meer relativeren, omdat ik zo overspoeld word door de energieën van andere mensen. Ik zeg steeds dat het moet stoppen, maar het stopt niet. Er is totaal geen ruimte voor mezelf, ik word letterlijk voor de voeten gelopen.
Ik ben in en in verdrietig, omdat ik al die jaren dag in dag uit zo verschrikkelijk mijn best doe om netjes en vriendelijk te zijn tegen anderen. En als ik iets van mezelf tegenkom wat niet zo leuk is naar anderen toe, dan probeer ik daar aan te werken en er met andere mensen over te praten. Zodat ik anderen beter begrijp en weer vriendelijk tegen hun kan zijn. En ik heb ook heus wel gezien en ervaren, dat veel anderen het lang niet zo nauw nemen als ik. Ik heb dat al die jaren gedoogd, maar in een keer ben ik er helemaal klaar mee, het komt zo binnen, het maakt mij zo verdrietig en onmachtig, waar doe ik het dan allemaal nog voor, als anderen en zo laconiek mee omgaan!?
Maar er komt totaal geen beweging naar mijn kant toe. Eerder in de droom had ik nog een gezellige avond met de buurman. Hij legde mij nog een paar weggetjes in Parijs uit, en hoe ik moest lopen als ik even de weg niet zou kunnen vinden. Daarna zeiden we gedag. Nu loop ik hier, en ik ben totaal op mezelf teruggeworpen, ik heb geen geld, geen bezit. Iemand zegt dat ik dan de auto moet pakken. Ik weet dat ik met de auto ben. Dat is een veel te grote lelijke zwarte auto, soort Amerikaanse truck, een onhandig ding. Deze staat ergens aan een vaart geparkeerd, maar ik zou totaal niet weten waar en hoe.
Ik probeer mensen rustig uit te leggen dat ik verdwaald ben, dat ik ergens weer even een houvast nodig heb om verder te gaan. Maar niemand trekt zich er iets van aan. gaat door met zijn eigen ding. Het kan ook wel, dat ik onzichtbaar ben en niet van deze aarde, dat ik in een onstoffelijke vorm mensen wil toespreken, maar dat niemand luistert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten