Ik heb een nieuwe baan op de dagverzorging. Maar als ik daar kom, blijkt het toch niet om een betaalde baan te gaan, maar om vrijwilligerswerk. Ben ik dan toch nog niet zover, om weer aan het werk te gaan? Ik ben er wel een beetje teleurgesteld over.
Ik wil eigenlijk meteen beginnen, maar er moet toch nog een gesprekje komen met een jonge leidinggevende, die heel moeilijk doet om niks, net in het pak met papieren onder zijn arm, terwijl ik denk jongen, wat is eigenlijk jouw bijdrage aan het geheel!? Dat voelt hij natuurlijk.
Er zit ook een dame bij, zij is wat ouder, en zij begrijpt mij wat meer. Ik krijg een collectbus in de handen gedrukt. Het is 'de collectebus van Yarden'. Het is de bedoeling dat ik eerst in het verpleeghuis bij alle appartementen langs ga, om te collecteren. Ik zie mezelf lopen over de balustrade, en gezellig een praatje maken hier en daar. Ik begrijp niet zo goed waar dit allemaal naartoe gaat, maar ik doe het toch maar, want het brengt mij bij mijn andere doel.
Als ik in een van de appartementen kom, blijkt dat hier kinderen wonen. Het blijkt dat het helemaal niet ging om dagopvang voor ouderen, maar dagopvang voor verstandelijk gehandicapte kinderen. Daar ben ik wel verbaasd over. Maar ik vind het ook fijn dat ik nu meteen aan mijn baan mag beginnen, en dat ik de gevulde collectebus weer mag afgeven. De kinderen worden net naar bed gebracht, en reageren heel leuk, gastvrij, vrolijk op mij. Ook de begeleidsters zijn heel lief.
Het collecteren heeft enorm veel opgebracht! Als ik de bus terug breng, blijkt dat je jonge man er niet meer werkt. De oudere vrouw is nu heel anders, veel meer zichzelf, heel ontspannen en hartelijk lachend, achterover leunend.
Zij geeft aan dat het helemaal niet de bedoeling is dat ik met verstandelijk gehandicapte kinderen ga werken. Nu weet ik het even helemaal niet meer. Het is wel apart, dat ik helemaal niet zelf nadenk, maar louter de aanwijzingen volg, die gegeven worden. Dat geeft eerlijk gezegd ook wel rust, en veel energie.
De vrouw weet exact waar ik ga werken, hoe dat eruit gaat zien. Maar ze wil het niet prijsgeven. Het is nog te vroeg. Ik neem daar genoegen mee. We drinken lachend en ontspannen koffie, en praten even over dagelijkse onderwerpen.
Ik wil eigenlijk meteen beginnen, maar er moet toch nog een gesprekje komen met een jonge leidinggevende, die heel moeilijk doet om niks, net in het pak met papieren onder zijn arm, terwijl ik denk jongen, wat is eigenlijk jouw bijdrage aan het geheel!? Dat voelt hij natuurlijk.
Er zit ook een dame bij, zij is wat ouder, en zij begrijpt mij wat meer. Ik krijg een collectbus in de handen gedrukt. Het is 'de collectebus van Yarden'. Het is de bedoeling dat ik eerst in het verpleeghuis bij alle appartementen langs ga, om te collecteren. Ik zie mezelf lopen over de balustrade, en gezellig een praatje maken hier en daar. Ik begrijp niet zo goed waar dit allemaal naartoe gaat, maar ik doe het toch maar, want het brengt mij bij mijn andere doel.
Als ik in een van de appartementen kom, blijkt dat hier kinderen wonen. Het blijkt dat het helemaal niet ging om dagopvang voor ouderen, maar dagopvang voor verstandelijk gehandicapte kinderen. Daar ben ik wel verbaasd over. Maar ik vind het ook fijn dat ik nu meteen aan mijn baan mag beginnen, en dat ik de gevulde collectebus weer mag afgeven. De kinderen worden net naar bed gebracht, en reageren heel leuk, gastvrij, vrolijk op mij. Ook de begeleidsters zijn heel lief.
Het collecteren heeft enorm veel opgebracht! Als ik de bus terug breng, blijkt dat je jonge man er niet meer werkt. De oudere vrouw is nu heel anders, veel meer zichzelf, heel ontspannen en hartelijk lachend, achterover leunend.
Zij geeft aan dat het helemaal niet de bedoeling is dat ik met verstandelijk gehandicapte kinderen ga werken. Nu weet ik het even helemaal niet meer. Het is wel apart, dat ik helemaal niet zelf nadenk, maar louter de aanwijzingen volg, die gegeven worden. Dat geeft eerlijk gezegd ook wel rust, en veel energie.
De vrouw weet exact waar ik ga werken, hoe dat eruit gaat zien. Maar ze wil het niet prijsgeven. Het is nog te vroeg. Ik neem daar genoegen mee. We drinken lachend en ontspannen koffie, en praten even over dagelijkse onderwerpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten