Ik ben uitgenodigd in Duitsland. In de droom is mijn Duitse vriend de leidinggevende op een tennistoernooi. Ik vind dat wel apart, want hij speelt helemaal geen tennis, en dat is ook helemaal niks voor hem. Ik geloof het eerst dus eigenlijk niet zo, maar het is toch echt waar. Verder ben ik het er niet mee eens dat ik naar Duitsland ga, vanwege de Corona. Maar blijkbaar moet ik er in de droom toch gewoon wel naartoe, en is er in de droom geen Corona.
Ik ben onderweg, en weet nog steeds niet zo goed wat ik in Duitsland ga doen. Ik geniet wel van de reis, want het is een fijne rustige reis, en ik geniet van het mooie landschap dat ik onderweg tegenkom. Hoe dichter ik bij zijn woonplaats kom, des te rustiger ik word.
In de droom ben ik een journaliste op het tennistoernooi. Er wordt gezegd dat zijn vrouw ook op de tribune zit, dus ik besluit om haar even op te zoeken. Maar dan zie ik haar in de verte met vriendinnen lopen, en bemerk ik dat ik te laat gearriveerd ben. Ik weet dan even niet zo goed wat ik nu moet, want het was de bedoeling dat ik haar zou ontmoeten. En haar man is nu druk bezig met het organiseren en vlekkeloos laten verlopen van het tennistoernooi. Ik vind het nog steeds maar raar, omdat tennis dus helemaal niet bij hem pas.
Ik loop een beetje met mijn ziel onder de arm, en dan kom ik mijn jeugdvriendin tegen. Zij was dus eerst de vrouw van de Duitse vriend en ik dus nu mijn jeugdvriendin. Ik ben helemaal verbaasd haar hier te ontmoeten. Maar zij vindt het heel gewoon. Ze logeert hier een paar dagen voor haar werk, moet hier onderzoek doen. Ze is met de trein gekomen, heeft het hier erg naar haar zin. Heeft haar koffers alweer gepakt om te vertrekken, maar het liefst zou ze hier langer willen blijven.
Maar in plaats van dat zij vertrekt, vertrek ik zelf. Dat begrijp ik ook allemaal niet. Ze loopt nog even mee naar het station, en zwaait mij daar uit. Dat zwaaien is in verschillende kleuren achter glas. Dus een keer zwaaien is geel, nog een keer zwaaien is oranje, dan paars, enz....de kleuren wisselen elkaar af. Ik vind het wel een beetje apart, moet eraan wennen, kan er niet zoveel van zeggen, want ik zit al in de trein, en er is nog geen mobiele telefoon. Het was van alle kanten de bedoeling dat ik al in de trein zou zitten. Alles verloopt precies volgens plan en het ziet er voor mij heel veelbelovend uit. Maar dat heb ik zelf allemaal nog niet in de gaten.
Het is misschien ook wel een beetje teveel van het goede; wie zal het zeggen. Het ziet er in ieder geval hoe dan ook heel goed uit.
Uiteindelijk heb ik mijn Duitse vriend dus niet meer ontmoet op het tennistoernooi. Hij werd teveel in beslag genomen door mensen die hem nodig hadden en wilden raadplegen.
Ik ben onderweg, en weet nog steeds niet zo goed wat ik in Duitsland ga doen. Ik geniet wel van de reis, want het is een fijne rustige reis, en ik geniet van het mooie landschap dat ik onderweg tegenkom. Hoe dichter ik bij zijn woonplaats kom, des te rustiger ik word.
In de droom ben ik een journaliste op het tennistoernooi. Er wordt gezegd dat zijn vrouw ook op de tribune zit, dus ik besluit om haar even op te zoeken. Maar dan zie ik haar in de verte met vriendinnen lopen, en bemerk ik dat ik te laat gearriveerd ben. Ik weet dan even niet zo goed wat ik nu moet, want het was de bedoeling dat ik haar zou ontmoeten. En haar man is nu druk bezig met het organiseren en vlekkeloos laten verlopen van het tennistoernooi. Ik vind het nog steeds maar raar, omdat tennis dus helemaal niet bij hem pas.
Ik loop een beetje met mijn ziel onder de arm, en dan kom ik mijn jeugdvriendin tegen. Zij was dus eerst de vrouw van de Duitse vriend en ik dus nu mijn jeugdvriendin. Ik ben helemaal verbaasd haar hier te ontmoeten. Maar zij vindt het heel gewoon. Ze logeert hier een paar dagen voor haar werk, moet hier onderzoek doen. Ze is met de trein gekomen, heeft het hier erg naar haar zin. Heeft haar koffers alweer gepakt om te vertrekken, maar het liefst zou ze hier langer willen blijven.
Maar in plaats van dat zij vertrekt, vertrek ik zelf. Dat begrijp ik ook allemaal niet. Ze loopt nog even mee naar het station, en zwaait mij daar uit. Dat zwaaien is in verschillende kleuren achter glas. Dus een keer zwaaien is geel, nog een keer zwaaien is oranje, dan paars, enz....de kleuren wisselen elkaar af. Ik vind het wel een beetje apart, moet eraan wennen, kan er niet zoveel van zeggen, want ik zit al in de trein, en er is nog geen mobiele telefoon. Het was van alle kanten de bedoeling dat ik al in de trein zou zitten. Alles verloopt precies volgens plan en het ziet er voor mij heel veelbelovend uit. Maar dat heb ik zelf allemaal nog niet in de gaten.
Het is misschien ook wel een beetje teveel van het goede; wie zal het zeggen. Het ziet er in ieder geval hoe dan ook heel goed uit.
Uiteindelijk heb ik mijn Duitse vriend dus niet meer ontmoet op het tennistoernooi. Hij werd teveel in beslag genomen door mensen die hem nodig hadden en wilden raadplegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten